สัญญา เป็นเหตุใกล้ของสติ

แค่จำคำได้ก็เปรียบได้กับใบลานเปล่าหรือโมฆะบุรุษ เพราะพระสัทธรรมลึกซึ้งมากต้องอาศัยปัญญาในการเข้าใจ แต่เวลาที่สติเกิดไม่จำเป็นจะต้องไปคิดเลยว่า เอ๊ะนี่ฉันจำได้รึเปล่า แต่ว่าสัญญาเจตสิกก็เกิดกับจิตทุกขณะอยู่แล้ว ที่บอกว่าจำนู่นจำนี่ไม่ได้ แต่เป็นแค่เรื่องราวที่คิดว่าจำไม่ได้ จริงๆ สัญญาทำหน้าที่ตลอดเวลา ความเข้าใจจะมั่นคงขึ้นได้ถ้าไม่ขาดการฟังพระธรรมค่ะ

อนุโมทนา

จึงต้องฟังแล้วฟังอีก ฟังบ่อยๆ เนืองๆ จนกว่าสัญญาจะจำได้มั่นคง ว่าทุกอย่างเป็นธรรมะ ไม่ใช่เรา

กราบขอบพระคุณในความเมตตาของท่านอาจารย์เป็นอย่างสูงค่ะ

ขออนุโมทนาพี่เมตตา

ขออนุโมทนาในกุศลจิตและกุศลวิริยะของทุกท่านค่ะ

เมื่อสดับฟังด้วยดี ด้วยความเคารพในพระธรรมที่ได้ฟังย่อมเป็น "เหตุ" ต่อสัญญาที่มั่นคงซึ่งต้องอาศัยการอบรม เช่นกัน

สัญญาจำอะไรจึงเกิดสติระลึกสภาพธรรมตามความเป็นจริง จำด้วยความเข้าใจลักษณะสภาพที่กำลังปรากฏจนเป็นสัญญาที่มั่นคง

อนุโมทนาค่ะ

สาธุ

ปกติจำด้วยอัตตสัญญา มีความเป็นเราอย่างเหนียวแน่น โลกของปรมัตถ์จึงไม่ปรากฏตามความเป็นจริง ที่สัญญาจะเป็นเหตุใกล้ให้เกิดสติได้ต้องมาจากการเพิ่มพูนอย่างมั่นคงขึ้นของอนัตตสัญญาที่มาจากการค่อยๆ อบรมเจริญความเข้าใจในความเป็นธรรมะตั้งแต่ขั้นการฟังเพื่อเข้าใจขั้นคิดพิจารณาไปจนถึงขณะที่อนัตตสัญญาตัวจริงเกิดพร้อมกับสติปัฏฐาน

ขออนุโมทนาครับ

สัญญาที่เป็นเหตุใกล้ให้เกิดสติ คือถิรสัญญา จิตจำสภาวธรรมได้ ไม่ได้จำชื่อ รู้ความหมายแล้วเข้าใจด้วยการคิด สภาวธรรมใดที่เกิดขึ้นบ่อยจิตจะจำไว้ได้ เช่น โกรธ มีลักษณะหรือสภาวะอย่างหนึ่ง โลภะมีสภาวะอีกอย่างหนึ่ง คือติดข้อง เมื่อโลภะหรือโทสะเกิดขึ้น ถ้าจิตจำสภาวะได้ก็จะเป็นเหตุให้สติระลึก ถ้าเป็นสติปัฏฐานแล้ว จิตที่มีโทสะหรือโลภะก็จะดับลงทันที เพราะจิตเกิดดับทีละขณะ และจิตที่เป็นกุศลจะไม่เกิดร่วมกับจิตที่เป็นอกุศล บางคนอาจจะถามว่าบางทีขณะที่โกรธก็รู้ตัวว่าโกรธ แต่ความโกรธไม่หาย นั่นแสดงว่ายังไม่ใช่สติปัฏฐานหรือยังไม่มีสัมปชัญญะความตั้งมั่นชั่วขณะ หรือถ้ากำลังคิดอะไรเพลินๆ สติระลึกขึ้นมา โดยไม่ได้ตั้งใจ ความคิดก็จะดับลงอีก เมื่อจิตจำสภาวธรรมได้บ่อยๆ เช่น ดีใจ เสียใจ ตื่นเต้น สติก็จะเกิดบ่อยๆ ทุกครั้งที่สติเกิด จะรู้สึกว่า จิตที่โทสะหรือโลภะก่อนหน้านั้นไม่ใช่เรา รู้สึกจริงนะครับ ไม่ใช่คิดเอา จนกระทั่งสติเกิดบ่อยๆ ปัญญาเจริญขึ้นเป็นลำดับ จนท้ายสุดก็จะเห็นว่าแม้กระทั่ง จิตที่มีสติก็ไม่ใช่เรา เมื่อสติปัฏฐานเกิดแล้วก็ใช่ว่าจะมั่นคงนะครับ ถ้ายังละความเห็นผิดว่า ขันธ์ ๕ ไม่ใช่เรา ไม่ได้

กระผมขออธิบายเท่าที่สติปัญญาอันเล็กน้อยของผมจะระลึกได้ ถูกผิดประการใดขออโหสิกรรมด้วยนะครับ

กว่าจะเป็นสัญญาที่มั่นคง ก็ต้องมาจากการฟังธรรมจนเป็นความเข้าใจที่มั่นคงค่ะ

"จนกว่าจะเป็นความเข้าใจที่มั่นคง"

ขออนุโมทนาค่ะ

เชิญคลิกอ่านเพิ่มเติมที่นี่ครับ ...

สติปัฏฐาน และ สัญญาที่มั่นคง

ผมก็ศึกษาธรรมมานานพอสมควร แต่ก็รู้สึกว่าเพิ่งเริ่มต้นทุกที เพราะสัญญาที่เกิดบ่อยๆ นั้นไม่มั่นคง ยังเป็นสัตว์ ตัวตน บุคคลทุกที เมื่อไรหนอจะไม่มีเรา ไม่ใช่เรา เมื่อไรก็เมื่อนั้น จะขอฟังบ่อยๆ เนืองๆ ต่อไปจนกว่าจะเข้าใจ ครับ

อ้างอิงจาก : ความคิดเห็นที่ 8

กว่าจะเป็นสัญญาที่มั่นคง ก็ต้องมาจากการฟังธรรมจนเป็นความเข้าใจที่มั่นคงค่ะ

ขออนุโมทนาครับ

ความเข้าใจ คือปัญญาเจตสิกเป็นสังขารขันธ์ปรุงแต่งให้สัญญาขันธ์ (สภาพที่จำ) ค่อยๆ มั่นคงในพระธรรมมากขึ้นจนสติปัฏฐานเกิดขึ้นระลึกรู้ลักษณะของสิ่งที่กำลังปรากฏ

ขออนุโมทนาในกุศลจิตของทุกท่านครับ

ฟังให้เข้าใจบ่อยๆ เนืองๆ จนกว่าสัญญาจะมั่นคงในลักษณะของสภาพธรรมะ เพื่อเป็น เหตุปัจจัยให้สติระลึก

ขออนุโมทนาค่ะ

จากความคิดเห็นที่ 12

ความเข้าใจคือปัญญาเจตสิกเป็นสังขารขันธ์ปรุงแต่งให้สัญญาขันธ์ (สภาพที่จำ) ค่อยๆ มั่นคงในพระธรรมมากขึ้น จนสติปัฏฐานเกิดขึ้นระลึกรู้ลักษณะของสิ่งที่กำลังปรากฏ

ขออนุโมทนาค่ะ

และขออนุโมทนาในกุศลจิตของทุกท่านค่ะ

อ้างอิงความเห็นที่ 7

จิตเป็นใหญ่เป็นประธานในการรู้แจ้งอารมณ์เท่านั้น จิตไม่จำ ไม่โกรธ ไม่ติดข้อง ไม่ระลึก ฯลฯ ซึ่งหน้าที่เหล่านี้เป็นหน้าที่ของเจตสิกที่เกิดพร้อมจิต รู้อารมณ์เดียวกับจิต อาศัยวัตถุที่เกิดเดียวกัน และดับพร้อมกัน เช่น สัญญาเจตสิก รู้อารมณ์โดยจำ หมายอารมณ์ที่จิตรู้ เป็นต้น

ขอบพระคุณ และขออนุโมทนาค่ะ