สูญหมดเมื่อหมดลม

ขอนอบน้อมแด่พระรัตนตรัย

ข้อความบางตอนจาก แนวทางเจริญวิปัสสนา ครั้งที่ ครั้งที่ ๗๑๙

บรรยายโดย ท่านอาจารย์สุจินต์ บริหารวนเขตต์

... สูญหมดเมื่อหมดลม ...

ลมหายใจมีจริง เป็นสิ่งที่สำคัญมาก เพราะชีวิตดำรงอยู่ได้ ยังเป็นไปได้อยู่ ชั่วขณะที่ยังมีลมหายใจอยู่เท่านั้นเอง ชีวิตซึ่งเราคิดว่าสำคัญเหลือเกิน มีความเยื่อใยในทรัพย์สมบัติ ในรูปสมบัติ ในวิชาความรู้ต่างๆ ในฐานะ ในเกียรติยศ เห็นความสำคัญของสิ่งต่างๆ ว่ามากมาย และยึดถือคิดว่าเป็นตัวตนเป็นของท่าน แท้ที่จริงแล้วก็ขึ้นอยู่กับลมหายใจแผ่วๆ ซึ่งเป็นลักษณะของโผฏฐัพพารมณ์ที่ละเอียดมาก เพราะฉะนั้น ชีวิตที่ท่านคิดว่าใหญ่โตและสำคัญเหลือเกิน ก็ปราศจากความหมายทั้งสิ้น เพราะขึ้นอยู่กับเพียงลมหายใจเบาๆ ซึ่งเมื่อขาด หรือหมดไปแล้วทุกสิ่งของท่านก็สูญหมด ความเป็นบุคคลนี้ ความเป็นเจ้าของ ครอบครองเกียรติยศ ทรัพย์สมบัติ รูปสมบัติ ความรู้ต่างๆ ก็จะหมดสิ้นไป ทันทีที่ลมหายใจนั้นหมดไปเท่านั้นเอง
เห็นความสำคัญของลมหายใจว่าเหนือกว่าสิ่งใด โลกทั้งโลก ชีวิตทั้งชีวิต ทุกสิ่งที่ท่านคิดว่าสำคัญเหลือเกินแท้ที่จริงก็ขึ้นอยู่กับสภาพซึ่งเล็กน้อยเหลือเกิน เพียงลมอ่อนๆ แล้วก็เกิดขึ้นนิดๆ หน่อยๆ เท่านั้นเอง นี่คือชั่วขณะหนึ่งๆ

สมจริงดังที่พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสว่า

ชีวิตน้อยเพราะมีกิจน้อย อย่างไร?

ชีวิตเนื่องด้วยลมหายใจเข้า

ชีวิตเนื่องด้วยลมหายใจออก

ชีวิตเนื่องด้วยลมหายใจเข้า และ ลมหายใจออก

ชีวิตเนื่องด้วยมหาภูตรูป

ชีวิตเนื่องด้วยไออุ่น

ชีวิตที่เนื่องด้วยอาหารที่กลืนกิน

ชีวิตเนื่องด้วยวิญญาณ

(ข้อความบางตอนจาก) ชีวิตน้อยด้วยเหตุ ๒ ประการ (เพราะตั้งอยู่น้อย ๑ , เพราะมีกิจน้อย ๑)

ขอเชิญคลิกอ่านได้ที่ ...

ชีวิตน้อยด้วยเหตุ ๒ ประการ [มหานิทเทส] [เล่มที่ 65]

บุรุษย่อมสำคัญสิ่งใดว่า สิ่งนี้เป็นของเรา จำต้องละสิ่งนั้นไป แม้เพราะความตาย บัณฑิตผู้นับถือพระพุทธเจ้าว่าเป็นของเรา ทราบข้อนี้แล้ว ไม่พึงน้อมไปในความเป็นผู้ถือว่าสิ่งนั้นๆ เป็นของเรา.

ชนทั้งหลายผู้ยินดีแล้วในสิ่งที่ตนถือว่าเป็นของเรา ย่อมละความโศก ความร่ำไรและความตระหนี่ไม่ได้ เพราะเหตุนั้นมุนีทั้งหลาย ผู้เห็นนิพพานเป็นแดนเกษมละอารมณ์ที่เคยหวงแหนได้ เที่ยวไปแล้ว.

(ข้อความบางตอนจาก) ชราสูตรที่ ๖ ว่าด้วยชีวิตนี้น้อยนัก

เชิญคลิกอ่านได้ที่ ...

ชีวิตนี้น้อยนัก [ชราสูตรที่ ๖]