เรื่อง การนิ่งเฉย ที่เป็นอกุศล [พิลังคิกสูตร]

เรื่อง การนิ่งเฉย ที่เป็นอกุศล

พระสุตตันตปิฎก สังยุตตนิกาย สคาถวรรค เล่ม ๑ ภาค ๒ - หน้าที่ 208

ข้อความบางตอนจาก ...

พิลังคิกสูตร

ว่าด้วยบาปกลับสนองผู้ประทุษร้าย

[๖๓๘] สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคเจ้าประทับอยู่ในพระวิหารเวฬุวัน อันเป็นที่พระราชทานเหยื่อแก่กระแต กรุงราชคฤห์.

พิลังคิกภารทวาชพราหมณ์ได้สดับมาว่า ได้ยินว่า พราหมณภาร- ทวาชโคตร ออกจากเรือนบวชเป็นบรรพชิตในสำนักของพระสมณโคดม ดังนี้ โกรธ ขัดใจ เข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคเจ้าถึงที่ประทับ ครั้นแล้ว ได้ยืนนิ่งอยู่ ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง.

[๖๓๙] ลำดับนั้นแล. พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงทราบความปริวิตก แห่งใจของพิลังคิกภารทวาชพราหมณ์ด้วยพระหฤทัยแล้ว ได้ตรัสกะพิลังคิก ภารทวาชพราหมณ์ด้วยพระคาถาว่า

ผู้ใดประทุษร้ายต่อคนผู้ไม่ประทุษร้ายซึ่งเป็นบุรุษผู้หมดจด ไม่มีกิเลสเป็น เครื่องยั่วยวน บาปย่อมกลับสนองผู้นั้น เป็นพาลนั่นเอง เปรียบเหมือนธุลีอัน ละเอียด ที่บุคคลซัดไปสู่ที่ทวนลม ฉะนั้น