วินัยที่ศึกษาดีแล้ว

[เล่มที่ 58] พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย ชาดก เล่ม ๓ ภาค ๕ -หน้า 329

ข้อความบางตอนจาก

อรรถกถาคันธารชาดกที่ ๑

"ถ้าปัญญาของตนเอง หรือวินัยที่ศึกษาดีแล้ว จะไม่พึงมีไซร้ ชนเป็นอันมากก็จะพึงเที่ยวไป เหมือนกระบือบอดเที่ยวไปในป่า ก็แต่เพราะ สัตว์บางเหล่าในโลกนี้ เป็นผู้ศึกษาดีแล้วใน สำนักอาจารย์ ฉะนั้น สัตว์เหล่านั้น เป็นผู้มี ปัญญา มีวินัยอันอาจารย์และนำแล้ว มีใจมั่น คงแล้ว จึงเที่ยวไป "พระโพธิสัตว์แสดงความนี้ว่า ก็สัตว์นี้ ที่ยังเป็นคฤหัสถ์ ควรศึกษาข้อศึกษาอันสมควรแก่สกุลของตน ที่เป็นบรรพชิต ก็ควรศึกษาข้อศึกษาอันสมควรแก่บรรพชา. เพราะว่า แม้คฤหัสถ์ทั้งหลายผู้ศึกษาดีในการงานมีกสิกรรมและโครักขกรรมเป็นต้น ซึ่งสมควรแก่สกุลของตนของตน เป็นผู้มีอาชีพสมบูรณ์แล้ว ชื่อว่า เป็นผู้มั่นคงดีเที่ยวไป, แม้บรรพชิตผู้ศึกษาดีในมารยาท มีก้าวไปข้างหน้า และถอยกลับเป็นต้นอันนำมาซึ่งความเลื่อมใส และในอธิสีลสิกขา อธิจิตตสิกขา และอธิปัญญาสิกขา ซึ่งสมควรแก่บรรพชา ชื่อว่า เป็นผู้มีจิตมั่นคงดีแล้วเที่ยวไป