พระอาจารย์สอนผิด

ขอนอบน้อมแด่พระรัตนตรัยและท่านอาจารย์สุจินต์ด้วยเศียรเกล้า

ขออนุญาติท่านจักกฤษณ์นำกระทู้ที่ท่านจักกฤษณ์เคยตั้งไว้ แล้วท่านอาจารณ์ผู้มีความรู้ได้ตอบ โดยส่วนตัวเห็นว่าเป็นประโยชน์มากไม่ควร ละเลยหรือปล่อยข้ามแด่ก็ควรตั้งอยู่ในความเหมาะสมตาม กาลเทศะ ครับ

ขออนุญาตรบกวนสอบถามท่านวิทยากรและท่านผู้รู้ครับ มีพระท่านหนึ่งท่านขอให้สอบถามว่า ในกรณีที่พระอาจารย์ของท่านสอนธรรมะผิด ท่านควรทำอย่างไร ในใจท่านคิดว่า ท่านควรจะทักทวงทันที เพราะการสอนที่ผิดนั้น มีผลเสียมาก การที่จะนิ่งเฉย ก็จะทำให้เข้าใจผิดไปกันใหญ่ การทำเช่นนี้ จะเหมาะสมหรือจะกลายเป็นเรื่องของศิษย์เถียงอาจารย์หรือไม่ หรือจะมีวิธีการอย่างไร ที่เหมาะสมที่สุดครับ

ท่านอาจารย์เผดิม : ควรคิดพิจารณาว่าเพื่อตัวเอง หรือ เพื่อดำรงพระ-สัทธรรมไว้ครับ ถ้าเพื่อตัวเองคือกลัว ไม่เป็นที่รัก หรือกลัวถูกตำหนิ ก็นิ่งซะ หรือเห็นดีด้วย แต่ถ้าเพื่อธรรมก็คือควรพูดเพื่อ ความถูกต้องที่สำคัญ ไม่ใช่เพื่อเราแต่เพื่อรักษาพระธรรม รักษาบุคคลนั้นด้วยให้มี ความเข้าใจถูก เพราะฉะนั้น จึงควรกล้าในสิ่งที่ควรกล้า ไม่ควรกล้าในสิ่งที่ไม่ควรกล้า ซึ่งในพระไตรปิฎกแสดงไว้ว่าถ้าเป็นการลำบากเพราะบุคคลนั้นเป็นอาจารย์ และอาจทำให้เขาโกรธได้เมื่อพูดแต่ว่าเมื่อพิจารณาแล้วว่าสามารถทำให้เขาออกจากอกุศล เป็นกุศลได้ เธอก็ควรพูด ความลำบากใจหรือการไม่เป็นที่รักเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่การทำให้บุคคลนั้นออกจากอกุศลตั้งอยู่ในกุศลสำคัญกว่า สำคัญที่ประโยชน์ เพราะฉะนั้น เธอก็ควรพูด แต่ถ้าเธอห็นว่าเขาไม่สามารถออกจากอกุศลได้เพราะเป็นคนดื้อ เธอก็ไม่ควรพูดและไม่ควรละเลยความวางเฉยเสีย สำคัญที่เราต้องรู้จักพูด รู้จักกาละ รู้จักว่าพิจารณาว่าเป็นประโยชน์หรือไม่ ประโยชน์ ในที่นี้คือไม่ใช่พูดแล้วเขาไม่โกรธ แต่ประโยชน์คือให้บุคคลนั้นเข้าใจถูกและรักษาพระสัทธรรมไว้ครับ การไม่เป็นที่รักเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่ประโยชน์ของผู้อื่นสำคัญกว่า และการรักษาพระ-สัทธรรมก็ประเสริฐสูงสุด แต่ควรพิจารณาตามที่กล่าวมาว่าควรพูด หรือไม่ควรพูดอย่างไร และเมื่อพูดควรพูดอย่างไรครับ คือพูดด้วยเมตตา รู้จักกาละและอธิบายเนื้อความตามความเป็นจริงด้วยเหตุผล โดยวิธีที่ถูกธรรมเป็นไปในทางที่ถูกต้องธรรมสำคัญที่ประพฤติปฏิบัติตามพระธรรม

ขออนุโมทนาบุญกับท่านอาจารย์เผดิมและท่านจักกฤษณ์ด้วยเศียรเกล้าครับ