ปันธรรม - ปัญญ์ธรรม ... ครั้งที่ ๐๐๔

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น

ขออนุญาตแบ่งปันข้อความธรรม (ปันธรรม) ที่ได้จากการฟังพระธรรมในแต่ละครั้งรวบรวมเป็นธรรมเตือนใจสั้นๆ เหมาะสำหรับผู้ที่มีเวลาน้อย เพื่อศึกษาและพิจารณาร่วมกัน เพื่อความเข้าใจธรรม (ปัญญ์ธรรม) ตามความเป็นจริง ถึงแม้ว่าจะเป็นข้อความที่สั้น แต่ก็มีอรรถที่สมบูรณ์อยู่ในตัว ควรค่าแก่การพิจารณาอย่างยิ่ง ดังนี้

[ปันธรรม - ปัญญ์ธรรม ... ครั้งที่ ๔]

[๑] ทุกชีวิต ต้องประสบกับขึ้นๆ ลงๆ สุขบ้าง ทุกข์บ้าง ก็มาจากเหตุคือกรรมที่ได้กระทำแล้ว ก่อนที่จะได้ฟังพระธรรม ศึกษาพระธรรม ก็มักจะคิดว่าทำไมจะต้องเป็นเราแต่เมื่อศึกษาธรรมเข้าใจแล้ว จะเข้าใจว่า เพราะต้องเป็นเรา จะเป็นคนอื่นไม่ได้ ในเมื่อเป็นกรรมที่เราได้กระทำมา

[๒] พึงเว้นคำพูดที่ทำให้คนอื่นไม่สบายใจ ซึ่งบางคนอาจจะคิดว่าเป็นเรื่องเล็กน้อยเพราะไม่ใช่คำหยาบ แต่แม้กระนั้น ก็จะต้องเป็นผู้ที่มีความละเอียดด้วย ก่อนที่กิเลสจะหมดไปได้

[๓] แม้ในการช่วยเหลือเล็กๆ น้อยๆ ในขณะนั้นบางคนก็ทำไม่ได้ เพราะไม่มีหิริโอตตัปปะ แต่บางคนก็เป็นผู้มีอุปนิสัยที่มักจะช่วยเหลือคนอื่นอยู่เสมอ ก็เพราะมีหิริโอตตัปปะละอายต่ออกุศล

[๔] ชีวิตมนุษย์เป็นชีวิตที่เล็กน้อย สั้นมาก เมื่อเป็นชีวิตที่เล็กน้อยและสั้นอย่างนี้ ก็ควรจะหาประโยชน์จากชีวิตนี้ให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ และที่จะเป็นชีวิตที่มีค่าได้ก็ด้วยการเจริญกุศล ขัดเกลา เพื่อดับกิเลสเป็นสมุจเฉท (ถอนขึ้นได้อย่างเด็ดขาด)

[๕] ในขณะนี้กำลังมีชีวิตอยู่ ก็ควรที่จะรู้ความจริงว่า วันหนึ่งเราก็จะต้องตาย ตายเหมือนกับคนที่ตายไปแล้วนั่นแหละ จะช้าหรือเร็วเท่านั้นเอง แต่ในขณะที่กำลังมีชีวิตอยู่ ก็ควรที่จะได้พิจารณาว่า การที่จะจากโลกนี้ไปนั้น จะจากไปด้วยปัญญาที่อบรมจนกระทั่งเจริญขึ้น หรือว่า จะจากไปโดยที่ว่าไม่สนใจฟังพระธรรม ศึกษาพระธรรมอบรมเจริญปัญญาเลย ถ้าหากไม่สนใจที่จะเข้าใจพระธรรม ก็จะจากโลกนี้ไปด้วยความมัวเมา เพลิดเพลิน ในลาภ ยศ เป็นต้น ซึ่งก็เพียงชั่วขณะจิต จะไม่ติดตามไปถึงโลกหน้าได้เลย ขณะนี้ทุกคนมีร่างกายซึ่งเป็นที่รักที่พอใจ อีกไม่นานร่างกายนี้ก็จะเน่าเปื่อยผุพังแล้วชาติหน้าจะมีรูปร่างกายจะเป็นอย่างไร ก็ขึ้นอยู่กับว่า การกระทำทางกาย ทางวาจา เป็นไปด้วยอำนาจของอกุศลที่ครอบงำย่ำยีจิตใจหรือไม่ ที่จะทำให้ร่างกายในชาติต่อไป พิกลพิการ ตา หู จมูก ลิ้น กาย ไม่น่าดู หรือจนกระทั่งทำให้ถึงความเป็นเปรต เป็นอสุรกาย เป็นสัตว์นรก เป็นสัตว์ดิรัจฉาน ซึ่งก็เป็นเรื่องของขณะจิตที่เร็วมาก เร็วยิ่งกว่ากระพริบตาก็สามารถเปลี่ยนสภาพความเป็นบุคคลนี้ทั้งหมด จากการเป็นมนุษย์ในสุคติภูมิ ไปสู่อบายภูมิได้ ถ้าเป็นผู้ตั้งอยู่ในความประมาทมัวเมา กุศลทุกประเภท เป็นทรัพย์ที่มั่นคง โจรลักไปไม่ได้ และจะเป็นที่พึ่งในชีวิตได้อย่างแท้จริง

[๖] ธรรมดาของคนที่มีกิเลส และพอกพูนกิเลสไว้มากๆ นั้น ย่อมหมิ่นเหม่ต่อการกระทำทุจริตกรรม อันเป็นการเบียดเบียนตนและผู้อื่นให้เดือดร้อน

[๗] เมตตา ไม่ได้ทำร้ายใจเรา แล้วก็ไม่ทำร้ายผู้อื่นด้วย

[๘] บุคคลจะสะอาดหมดจดจากบาปได้ ก็เพราะความประพฤติทางกาย วาจา ใจสะอาดเท่านั้น

[๙] พระผู้มีพระภาคเจ้า ไม่ได้ทรงปรารถนาต้องการอะไรจากผู้ฟัง นอกจากประโยชน์ของผู้ฟังที่จะเข้าใจสภาพธรรมได้ถูกต้องยิ่งขึ้น

[๑๐] การดูหมิ่น ดูถูก และหวังร้ายต่อผู้อื่น นั้น เป็นอกุศลธรรม ถ้าตรวจดูในคำสอนทางพระพุทธศาสนาแล้ว ไม่พบเลยว่ามีการสนับสนุนส่งเสริมให้คนเกิดอกุศลจิต

[๑๑] จะยากอะไรกับการฟังพระธรรม? จนอะไรได้ แต่ขออย่าได้จนศรัทธา ศรัทธาเป็นทรัพย์อันประเสริฐ เป็นเพื่อนของผู้ที่จะไปสู่สวรรค์ และ เป็นเพื่อนของผู้รู้แจ้งอริยสัจจธรรม บุคคลผู้ไม่มีศรัทธา แม้เสียงพระธรรมจะอยู่ใกล้ๆ ก็ไม่ฟัง ปัญญาต้องอบรมเจริญขึ้น โดยไม่ต้องรอคอยกาลเวลา เพราะถ้ารอคอยอาจจะไม่มีโอกาสได้อบรมก็ได้

ขอเชิญคลิกอ่านย้อนหลังครั้งที่ ๓ ได้ที่นี่ครับ

ปันธรรม-ปัญญ์ธรรม ... ครั้งที่ ๓

...กราบเท้าบูชาคุณท่านอาจารย์สุจินต์ บริหารวนเขตต์

และขออนุโมทนาในกุศลจิตของทุกๆ ท่านครับ...