กีฏาคิริสูตร.. คุณของการฉันอาหารน้อย
ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น
[เล่มที่ 20] พระสุตตันตปิฎก มัชฌิมนิกาย มัชฌิมปัณณาสก์ เล่ม ๒ ภาค ๑ - หน้า 417
คุณของการฉันอาหารน้อย
[๒๒๒] ข้าพเจ้าได้สดับมาอย่างนี้.
สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคเจ้าเสด็จเที่ยวจาริกไปในกาสีชนบท พร้อมด้วยภิกษุสงฆ์หมู่ใหญ่ ณ ที่นั้นแล พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสเรียกภิกษุทั้งหลายมาว่า ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย เราฉันโภชนะ เว้นการฉันในราตรีเสียทีเดียว และเมื่อเราฉันโภชนะเว้นการฉันในราตรีเสีย ย่อมรู้คุณคือความเป็นผู้มีอาพาธน้อย มีโรคเบาบาง กระปรี้กระเปร่า มีกำลังและอยู่สำราญ แม้ท่านทั้งหลายก็จงมาฉันโภชนะ เว้นการฉันในราตรีเสียเถิด ก็เมื่อเธอทั้งหลายฉันโภชนะ เว้นการฉันในราตรีเสีย จักรู้คุณ คือ ความเป็นผู้มีอาพาธน้อย มีโรคเบาบาง กระปรี้กระเปร่า มีกำลัง และอยู่สำราญ ภิกษุเหล่านั้นทูลรับพระผู้มีพระภาคเจ้าว่าอย่างนั้น พระเจ้าข้า.
ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น
พระธรรมที่พระพุทธเจ้าทรงแสดง เป็นประโยชน์เกื้อกูลแก่สัตว์โลก ทั้งในทางโลก คือประโยชน์ในโลกนี้ ประโยชน์ในโลกหน้าและประโยชน์อย่างยิ่ง แม้แต่การบริโภคอาหารซึ่งเป็นปกติในชีวิตประจำวัน โดยเฉพาะ พระภิกษุที่เป็นเพศที่ขัดเกลาอย่างยิ่ง แม้แต่การบริโภคอาหาร ก็ต้องสมควรและเหมาะสมตามเพศของพระภิกษุ พระพุทธองค์ทรงแสดงคุณของการไม่บริโภคอาหารในราตรี ตอนกลางคืน คือได้ประโยชน์ในโลกนี้ คือความเป็นผู้ไม่มีโรค มีโรคน้อย และได้ประโยชน์ในโลกหน้า คือเป็นกุศลธรรมที่เห็นประโยชน์ในการที่จะไม่เป็นผู้มีกิจมากและมักมากที่จะต้องไปบิณฑบาตในเวลากลางคืน ซึ่งเมื่อบิณฑบาตเวลากลางคืน ก็ทำให้ผู้อื่นเข้าใจผิดว่าเป็นปีศาจได้ครับ และได้ประโยชน์อย่างยิ่ง คือกุศลธรรมที่เป็นไปในความมักน้อยสันโดษ ย่อมนำไปสู่กุศลธรรมประการต่างๆ ที่เจริญขึ้นและถึงการดับกิเลสได้ครับ
ขอบพระคุณและขออนุโมทนาคุณหมอ, อ.ผเดิม และทุกๆ ท่านครับ
ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น
ขอบคุณ และขออนุโมทนาครับ
ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น
พระธรรมคำสอนที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงแสดง เป็นไปเพื่อความเข้าใจถูกเห็นถูก เป็นไปเพื่อความเจริญขึ้นของกุศลธรรม เพื่อขัดเกลากิเลสที่ได้สะสมมาอย่างยาวนานในสังสารวัฏฏ์ จนกว่าจะสามารถดับได้อย่างหมดสิ้นในที่สุด ไม่มีคำสอนแม้แต่บทเดียวที่ส่งเสริมหรือสนับสนุนให้เกิดอกุศลเลยแม้เพียงเล็กน้อย การบริโภคอาหาร ไม่ใช่เพื่อประดับตกแต่ง เพื่อความมัวเมา เป็นต้น แต่เพื่อให้ชีวิตดำรงอยู่ได้ เพื่อจะได้อบรมเจริญปัญญา ขัดเกลากิเลสของตนเองต่อไป, สำหรับเพศบรรพชิตนั้นเป็นเพศที่จะต้องขัดเกลากิเลสเป็นอย่างยิ่ง สิ่งสำคัญ คือศึกษาพระธรรมวินัยให้เข้าใจ แล้วน้อมประพฤติปฏิบัติตาม เว้นในสิ่งที่พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงห้าม และประพฤติในสิ่งที่พระองค์ทรงอนุญาต แม้แต่การบริโภคอาหารในเวลาวิกาล คือเลยเที่ยงไปแล้วก็มีพระวินัยบัญญัติในเรื่องนี้ ถ้าล่วงละเมิด ก็เป็นอาบัติปาจิตตีย์ มีโทษสำหรับพระภิกษุรูปนั้น แต่ถ้าไม่ล่วงละเมิด ก็ย่อมจะได้รับประโยชน์จากการสำรวมตามสิกขาบทดังกล่าวนี้ตามสมควร คือมีโรคน้อย ได้ขัดเกลากิเลสของตนเอง จนกว่าจะสามารถดับได้อย่างหมดสิ้นในที่สุดครับ.
... ขอบพระคุณและขออนุโมทนาในกุศลจิตของคุณหมอ และทุกๆ ท่านครับ ...
ขอบพระคุณและขออนุโมทนาในกุศลจิตของ
คุณผเดิม, คุณคำปั่น, คุณผู้ร่วมเดินทาง และทุกๆ ท่านครับ
ถ้านำการกินอาหารให้น้อย (กินพออิ่ม) มีประโยชน์หลายอย่างนะคะ เช่น ถ้าเรากินน้อย เราก็ไม่ต้องไปสรรหาอาหารมากินให้มากมายจนเกินความจำเป็น การกินอาหารมากเกินความจำเป็นก็จะทำให้เกิดโรคที่ไม่พึงปราถนามากมาย (เช่นโรคเบาหวาน ไขมันสูง โรคอ้วนเป็นต้น) ยิ่งถ้าเรากินเนื้อสัตว์ให้น้อย (เราก็จะเบียดเบียนชีวิตของสัตว์น้อยลง) ถ้าเรากินผักและธัญพืชก็จะมีประโยชน์มากมาย (เพราะผักและธัญพืช มีวิตามินต่างๆ มากมาย) และการที่เราเป็นคนที่กินง่ายอยู่ง่าย ก็จะไม่ไปสร้างภาระให้กับตัวเองและผู้อื่นด้วยนะคะ
