การสะสมเมตตาต่างกับการอบรมเจริญเมตตา

ผู้ที่ไม่ใช่พุทธศาสนิกชน ไม่ว่าจะเป็นศาสนาใด เมื่อสะสมความมีเมตตา เมตตาก็เกิดได้ เพียงแต่เขาเหล่านั้นไม่เข้าใจว่าทุกอย่างที่มีจริงที่กำลังปรากฏ เป็นแต่เพียงสภาพธรรม การสะสมเมตตาต่างกับการอบรมเจริญเมตตา แม้บุคคลอื่น ศาสนาอื่น ก็สามารถให้ความเป็นเพื่อน ให้อภัย หวังดีแก่ผู้อื่นได้ นั่นเพราะเขาได้สะสมเมตตามา

เมตตาเป็นสภาพธรรมที่เกิดขึ้นเพราะเหตุปัจจัย ไม่มีใครจะจงใจให้เมตตาเกิดได้ ผู้ที่สะสมมาเมื่อมีเหตุให้เมตตาเกิด เมตตาก็เกิด เมตตาไม่ใช่เรา ไม่ใช่สัตว์ ไม่ใช่บุคคลใดๆ แต่ผู้ที่รู้จักตัวเองตามความเป็นจริงว่า เมตตาไม่ค่อยเกิดเลย ยากที่จะเมตตาผู้อื่นได้ แต่เมื่อได้ฟังพระธรรม เห็นโทษของอกุศลในวันหนึ่งๆ ซึ่งมีมากเหลือเกิน ขณะโกรธ หรือขุ่นเคืองใจ จิตขณะนั้นขาดเมตตา ขณะนั้นทำร้ายตัวเองและยังจะเป็นเหตุให้ทำร้ายผู้อื่นด้วย

การอบรมเจริญเมตตาในชีวิตประจำวัน จึงเป็นสิ่งที่มีประโยชน์ ให้ความเป็นเพื่อน พร้อมที่จะเกื้อกูลประโยชน์ และให้อภัยแก่ผู้อื่นได้ ซึ่งทั้งหมดนี้จะเกิดไม่ได้เลยถ้าไม่ค่อยๆ อบรมให้มีขึ้น หากชาตินี้ยังเป็นผู้ไม่มีเมตตา ถ้าไม่อบรมสะสมอุปนิสัยเสียชาตินี้ ชาติหน้าก็จะมีเมตตาไม่ได้เลย การอบรมเจริญเมตตาด้วย

ความเข้าใจธรรม ซึ่งเป็นปัญญา เพราะศาสนาอื่นมีเมตตา แต่ด้วยความเป็นเรา ไม่ใช่ด้วยปัญญาความเข้าใจว่า แต่ละขณะของชีวิตเป็นเพียงสภาพธรรมที่เกิดขึ้นเพราะเหตุปัจจัย ไม่อยู่ในอำนาจบังคับบัญชาของใครได้เลย และขณะที่ยังมีชีวิตอยู่ควรที่จะกระทำความดี และอบรมความเข้าใจธรรม อบรมเจริญเมตตาให้มีเพิ่มขึ้นในชีวิตประจำวันความเข้าใจธรรมและเมตตาก็ไม่สูญหายไปไหน สามารถมีอัธยาศัยที่ดีงามเพิ่มขึ้นในภพชาติหน้าได้

... กราบเท้าบูชาคุณท่านอาจารย์สุจินต์ บริหารวนเขตต์ อย่างยิ่งค่ะ...