ธรรมของคฤหัสถ์
นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมา สัมพุทธธัสสะ
ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น ซึ่งเป็นผู้ไกลจากกิเลส ตรัสรู้ชอบได้โดยพระองค์เอง
ขอเรียนถามค่ะ
ประโยคที่ว่า ผู้ให้ทานย่อมไม่ห่างเหินจากธรรมของคฤหัสถ์
ธรรมของคฤหัสถ์ คืออะไรบ้าง ไม่ห่างเหิน คืออย่างไร
ขอขอบพระคุณและขออนุโมทนาสำหรับคำอธิบายและกุศลทุกประการของทุกๆ ท่านค่ะ
ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น
ธรรมของคฤหัสถ์ มุ่งหมายถึง คุณธรรม พื้นฐาน คือ ศีลห้า เป็นผู้รักษาศีลห้า และคุณธรรมอื่นๆ เช่น ทาน ศีล เป็นต้น เพราะฉะนั้น ธรรมของคฤหัสถ์ ก็ไม่พ้นจากคุณงามความดีประการต่างๆ และ ศีลห้าที่ควรมีเป็นนิจศีล ซึ่ง ธรรมของบรรพชิต ก็เป็นศีลที่ละเอียดมากยิ่งขึ้น
ส่วนการไม่ห่างเหินจากธรรม ก็คือ ไม่ห่างเหินจากคุณงามความดี เพราะ เหตุว่า ผู้ที่ให้ทาน ย่อมได้รับการฟังธรรม จากผู้ที่เราให้ เพราะ ให้กับภิกษุผู้มีศีล เป็นต้น เมื่อได้รับฟังพระธรรม ขณะที่เข้าใจพระธรรม ขณะนั้น ชื่อว่าไม่ห่างเหิน เพราะเกิดคุณงามความดีในจิตใจแล้วในขณะนั้น ครับ ขณะใดเกิด กุศล เกิดปัญญา ขณะนั้นไม่ห่างเหินในพระธรรม เพราะ เกิด ธรรม คือ คุณงามความดีในจิตใจนั่นเองครับ
ขออนุโมทนา
ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น
คฤหัสถ์ คือ เพศที่ไม่ใช่ผู้ที่สละอาคารบ้านเรื่อนออกบวชเป็นบรรพชิต คฤหัสถ์ มีชีวิตเป็นไปตามควรแก่คฤหัสถ์ มีการดำรงชีวิตตามปกติ มีการประกอบอาชีพการงานต่างๆ มีหน้าที่ต่างๆ ที่จะพึงกระทำ ธรรมที่ควรมีในคฤหัสถ์ หรือ คฤหัสถ์ควรน้อมประพฤติ ก็่ย่อมไม่พ้นไปจากความดีประการต่างๆ ทั้งในเรื่องของศีล ๕ คือ เว้นจากการฆ่าสัตว์ เว้นจากการลักทรัพย์ เว้นจากการประพฤติผิดในกาม เว้นจากการพูดเท็จ เว้นจากการดื่มสุราเมรัยอันเป็นที่ตั้งแห่งความประมาท ในเรื่องของกุศลกรรมบถ ๑๐ ที่เป็นไปทางกาย ทางวาจา และทางใจ ได้แก่ เว้นจากการฆ่าสัตว์ เว้นจากการลักทรัพย์ เว้นจากการประพฤติผิดในกาม เว้นจากการพูดเท็จ เว้นจากการพูดส่อเสียด เว้นจากการพูดคำหยาบ เว้นจากการพูดเพ้อเจ้อ ไม่โลภอยากได้ของของผู้อื่น ไม่พยาบาทปองร้ายผู้อื่นมีความเห็นที่ถูกต้อง หรือ แม้กระทั่งในเรื่องของสัจจะ ความเป็นผู้จริงใจ มีคำจริงธรรมะ คือ ปัญญา ความเข้าใจถูกเห็นถูก ธิติ ความเพียร และ จาคะ การให้ การเสียสละ เป็นต้น ล้วนเป็นธรรมของคฤหัสถ์
ทั้งนั้น เมื่อกล่าวโดยประมวลแล้ว ไม่พ้นไปจากความดีทุกอย่าง ที่น่าพิจารณาเป็นอย่างยิ่ง คือ ขณะนี้แต่ละคนได้เกิดมาแล้ว พระสัทธรรมก็ยังมีอยู่ จึงไม่ควรที่จะประมาทในชีวิต เพราะชีวิตเหลือน้อยเต็มที สั้นมาก เปรียบเหมือนกับหยาดน้ำค้างที่อยู่บนยอดหญ้า พอถูกแสงอาทิตย์ ก็เหือดแห้งไป เปรียบเหมือนกับ รอยไม้ที่ขีดลงไปในน้ำ ย่อมกลับเข้าหากันเร็ว ไม่ตั้งอยู่นาน เปรียบเหมือนกับชิ้นเนื้อที่ใส่ไว้ในกระทะเหล็ก ไฟเผาตลอดทั้งวัน ย่อมจะย่อยยับไปรวดเร็ว ไม่ตั้งอยู่นาน เปรียบเหมือนกับ แม่โคที่จะถูกเชือด ที่เขานำไปสู่ที่ฆ่า ย่อมก้าวเท้าเดินไปใกล้ที่ฆ่า ใกล้ความตาย เป็นต้น ไม่รู้ว่าจะจากโลกนี้ไปเมื่อใด การไม่ประมาทในการเจริญกุศลทุกประการและอบรมปัญญา ด้วย จึงเป็นสิ่งที่ดีที่สุด ครับ
ขอเชิญคลิกอ่านข้อความเพิ่มเติมได้ที่นี่ครับ
อานิสงส์ของการให้ทาน [อังคุตตรนิกาย ปัญจกนิบาต]
ขออนุโมทนาในกุศลจิตของทุกๆ ท่านครับ
