ปันธรรม-ปัญญ์ธรรม ... ครั้งที่ ๑๒๖

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น

ขออนุญาตแบ่งปันข้อความธรรม (ปันธรรม) ที่ได้จากการฟังพระธรรมจากท่านอาจารย์สุจินต์ บริหารวนเขตต์ ในแต่ละครั้ง รวบรวมเป็นธรรมเตือนใจสั้นๆ เหมาะสำหรับผู้ที่มีเวลาน้อย เพื่อศึกษาและพิจารณาร่วมกัน เพื่อความเข้าใจธรรม (ปัญญ์ธรรม) ตามความเป็นจริง ถึงแม้ว่าจะเป็นข้อความที่สั้น แต่ก็มีอรรถที่สมบูรณ์อยู่ในตัว ควรค่าแก่การพิจารณาอย่างยิ่ง ดังนี้

[ปันธรรม - ปัญญ์ธรรม ... ครั้งที่ ๑๒๖]

* ถ้าจะมีอะไรที่ดี ก็เป็นเพราะกุศลกรรม ถ้าจะต้องสูญเสียอะไรไป ก็เพราะอกุศลกรรมที่ทำแล้ว

* ฟังธรรมเพื่อเข้าใจสิ่งที่มีจริงตามความเป็นจริง แล้วเมื่อไรจะรู้อย่างนี้ ก็ต้องมีธรรมเป็นที่พึ่ง ที่อาศัย ที่ทำให้สามารถรู้ความจริงว่า ขณะนี้เป็นธรรม

* พึ่งอกุศลไม่ได้ ใครคิดพึ่งโลภะ พึ่งได้ไหม ไม่มีทางเลย อกุศลมีแต่จะนำไปสู่อบายภูมิ ไม่ได้ทำให้พ้นจากอบายภูมิ ไม่ได้เป็นที่พึ่งอันแท้จริง เพราะเหตุว่าถ้าเหตุที่ไม่ดี จะให้ผลที่ดีไม่ได้เลย

* ธัมมสัปปายะ (ธรรมเป็นที่สบาย) ไม่ทำให้เดือดร้อนเลย ฟังแล้วก็มีความสุขชื่นชมในคำจริง ในความจริงที่ได้ฟัง เพราะฉะนั้น ธรรมนั่นแหละเป็นสัปปายะ ที่ทำให้พ้นจากอกุศล พ้นจากความเดือดร้อน และทำให้สามารถเข้าใจสิ่งที่มีจริงเพิ่มขึ้น ละเอียดขึ้น

* ถ้าเป็นกิเลสที่มีกำลัง ความไม่ดีที่มีกำลังมาก กายก็ผิดปกติ มีการเบียดเบียน มีการประทุษร้ายขณะใด จิตขณะนั้นเป็นอะไร รู้ได้ทันที แม้การเบียดเบียนด้วยกาย หรือการเบียดเบียนด้วยวาจาก็เกิดจากจิต ถ้ามีอกุศล ก็เป็นอกุศลศีล ปกติธรรมดาเพราะจิตขณะนั้นเป็นอกุศล จะให้กายวาจาเป็นกุศล ไม่ได้

* ดีคือไม่โลภ ไม่โกรธ ไม่หลง หลักใหญ่ๆ เพราะเหตุว่าถ้ามีโลภ โกรธ หลง ความไม่ดีอย่างอื่นๆ ก็ติดตามมา เพราะฉะนั้น ไม่ดีที่หนึ่งเลย ก็คือความไม่รู้

* การเป็นคนดี ก็ไม่พอ และรู้ความจริงว่า ไม่สามารถจะดีตลอด หรือ ดีโดยที่ไม่มีความไม่ดีเกิดขึ้นบ้างเลยก็ไม่ได้ จนกว่าจะได้เข้าใจพระธรรม ซึ่งมีอยู่หนทางเดียวคือต้องศึกษาจึงสามารถเข้าใจได้

* ถ้าคนไม่มีปัญญา ไปขอให้คนอื่นปลดเปลื้องความทุกข์ เขาบอก มาๆ ฉันจะปลดเปลื้องให้ คนไม่มีปัญญาก็ดีใจ คิดว่าจะมีคนปลดเปลื้องให้ แต่ว่าถ้าคนมีปัญญารู้เลยว่า ไม่ถูก ใครจะมาปลดเปลื้องความทุกข์หรือความสงสัยหรือความไม่รู้ของใครได้ นอกจากให้คนนั้นเกิดความเข้าใจถูก ความเห็นถูกจึงจะหมดความสงสัยได้

* พระธรรมที่พระผู้มีพระภาคทรงแสดงนั้น ก็เพื่อที่จะให้พุทธบริษัทประพฤติปฏิบัติตาม เพราะฉะนั้น การบูชาที่เลิศที่สุด คือ ระลึกรู้สภาพของสภาพธรรมที่กำลังปรากฏเป็นธรรมบูชา

* ที่จะปฏิบัติธรรมที่จะขัดเกลากิเลส ต้องเป็นผู้ตรงจริงๆ สิ่งใดถูก ก็ต้องเห็นถูก สิ่งใดผิด ก็ต้องเห็นว่าผิด ไม่ใช่เห็นแก่บุคคล ไม่เห็นแก่หมู่คณะซึ่งจะทำให้การประพฤติปฏิบัติคลาดเคลื่อนไป และไม่สามารถที่จะดับกิเลสได้

* กุศลธรรมทั้งหลายก็จะนำมาซึ่งกุศลธรรมอื่นๆ ต่อไป และอกุศลธรรมแม้เพียงเล็กน้อย ก็ย่อมจะนำมาซึ่งอกุศลธรรมทางกาย ทางวาจา ทางใจ ต่อๆ ไปด้วย

* เรื่องความเคารพก็เป็นเรื่องสำคัญที่จะทำให้ทุกคนอยู่ด้วยกันด้วยความกลมเกลียวเพราะเหตุว่าถ้ามิฉะนั้นแล้ว กิเลสที่มีกำลังแรง ย่อมจะทำให้กระทำกาย วาจาที่ไม่สมควร เพราะฉะนั้น ไม่ว่าในหมู่คฤหัสถ์ หรือว่าในหมู่ของบรรพชิต ก็จะต้องมีระเบียบวินัย ในเรื่องของการแสดงความอ่อนน้อม หรือความเคารพต่อผู้ที่ควรเคารพด้วย

* ตัวท่านไม่ได้อยู่คนเดียวในโลก เพราะฉะนั้น ก็ต้องอยู่กับบุคคลทั้งหลายซึ่งมีการสะสมมาต่างๆ กัน และเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นปกติในชีวิตประจำวัน ก็จะต้องเป็นเรื่องอย่างนี้บ้าง เรื่องอย่างนั้นบ้าง เป็นเรื่องของความอาฆาตพยาบาท เป็นเรื่องของอกุศลกรรมต่างๆ แต่ผู้ที่พิจารณาธรรม ย่อมเห็นว่า เป็นธรรมดาของอกุศลธรรม ถ้าสะสมอกุศลธรรมมากๆ และไม่ได้ขัดเกลา ผลที่ปรากฏก็คือว่า ย่อมเป็นการกระทำให้ปรากฏทางกาย ทางวาจา ที่เป็นอกุศล

* ในขณะที่ไม่ทำดี เคยเป็นคนที่ไม่ได้เบียดเบียนใคร แต่ไม่ทำดีอะไรเล็กๆ น้อยๆ คิดว่าไม่เป็นไร ไว้ทำความดีใหญ่ๆ ก็แล้วกัน แต่ว่าตามความเป็นจริงถ้าเป็นผู้เข้าใจจริงๆ ขณะใดที่กุศลจิตไม่เกิด ขณะนั้นเป็นอกุศลแล้ว และอกุศลทุกประเภทก็มีความไม่รู้ ซึ่งทำให้ไม่สามารถเข้าใจสิ่งที่กำลังปรากฏ

* เมื่อมีอวิชชาก็มีโลภะ โทสะ ทั้งวันก็ลองพิจารณาเข้าใจให้ถูกตามความเป็นจริงว่า อกุศลเพิ่มขึ้นเท่าไร อวิชชาเพิ่มขึ้นอีกเท่าไร

* กุศลเกิด อวิชชาก็จะค่อยๆ ลดน้อยลง พร้อมทั้งกิเลสอื่นๆ ด้วย กุศลทั้งหลายก็จะค่อยๆ ชำระจิต พระธรรมมีประโยชน์มากมายมหาศาล ตั้งแต่เริ่มเข้าใจ

* จนกระทั่งถึงรู้แจ้งสภาพธรรมะตามความเป็นจริง

* โกรธ ดีไหม? ไม่ดี แต่ยังไม่รู้ว่า ความโกรธ เป็นธรรม ไม่ใช่เรา

* โกรธ ไม่ดีเลยทั้งแก่ตนและแก่คนอื่น

* ถ้าไม่รู้ว่า อะไรเป็นกุศล อะไรเป็นอกุศล จะไม่สามารถรู้ได้เลยว่าใครเป็นคนดี ใครเป็นคนไม่ดี

* ถ้ามีอกุศลมากๆ ทั้งวัน แล้วจะเข้าใจความจริงของสิ่งที่มีจริงได้อย่างไร

* แม้เริ่มต้น ก็ยังไม่ถูก แล้วจะพาไปไหน ก็พาไปในทางที่ผิด เป็นการหันหลังให้กับพระธรรม

* สภาพธรรมที่เป็นอกุศล เต็มทั้งวัน แล้วจะบอกว่าเป็นคนดี ได้อย่างไร

* ธรรม มีจริงๆ ในขณะนี้ แล้วเคยคิดไหมว่า น่าอัศจรรย์ เกิดขึ้นมาได้อย่างไร

* โลภะ มีมากในชีวิตประจำวัน เมื่อไม่ได้ในสิ่งที่ตนเองต้องการ ความขุ่นเคืองใจก็ตามมา

* พ่อแม่ เสื้อผ้า ทรัพย์สมบัติของชาติก่อน ตามมาในชาตินี้หรือเปล่า? ไม่มีเลย เพราะฉะนั้น สิ่งที่มีค่าสูงสุดในชาตินี้ที่ได้เกิดมาแล้วจะต้องตาย คือ ปัญญา ความเข้าใจถูกเห็นถูกในสิ่งที่มีจริงตามความเป็นจริง

ขอเชิญผู้ศึกษาพระธรรมร่วมกัน (สหายธรรม) ร่วมแบ่งปันธรรมด้วยครับ

ขอเชิญคลิกอ่านย้อนหลังครั้งที่ผ่านมาได้ที่นี่ครับ

ปันธรรม - ปัญญ์ธรรม ... ครั้งที่ ๑๒๕

... กราบเท้าบูชาคุณท่านอาจารย์สุจินต์ บริหารวนเขตต์ ที่เคารพยิ่ง

และอนุโมทนาในกุศลจิตของทุกๆ ท่านครับ ...