ปันธรรม - ปัญญ์ธรรม ... ครั้งที่ ๑๓๕

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น

ขออนุญาตแบ่งปันข้อความธรรม (ปันธรรม) ที่ได้จากการฟังพระธรรมจากท่านอาจารย์สุจินต์ บริหารวนเขตต์ ในแต่ละครั้ง รวบรวมเป็นธรรมเตือนใจสั้นๆ เหมาะสำหรับผู้ที่มีเวลาน้อย เพื่อศึกษาและพิจารณาร่วมกัน เพื่อความเข้าใจธรรม (ปัญญ์ธรรม) ตามความเป็นจริง ถึงแม้ว่าจะเป็นข้อความที่สั้น แต่ก็มีอรรถที่สมบูรณ์อยู่ในตัว ควรค่าแก่การพิจารณาอย่างยิ่ง ดังนี้

ปันธรรม - ปัญญ์ธรรม ... ครั้งที่ ๑๓๕

โมฆบุรุษหมายความถึงผู้ที่ไม่ยอมประพฤติปฏิบัติตามพระธรรมคำสอน, ผู้ที่ประพฤติปฏิบัติตาม แต่ยังประพฤติปฏิบัติตามไม่ได้ทั้งหมด เช่น อกุศล เป็นสิ่งที่ไม่ดี รู้ ย่อมที่จะเป็นผู้ว่าง่ายที่พยายามที่จะละ มีความตั้งใจพยายาม ที่จะละ นั่นไม่ใช่โมฆบุรุษ แต่ถ้าไม่มีความตั้งใจ ไม่มีความพยายามที่จะละ ยังคงมีความพอใจที่จะให้เป็นอกุศลอย่างนั้นอยู่ นั่นคือโมฆบุรุษ คำที่สอนทั้งหมดเป็นสิ่งที่ไม่จริงไม่เป็นเหตุ ไม่เป็นผล ไม่เป็นหนทางที่ แท้จริงที่จะให้เกิดปัญญาได้ คำสอนนั้นๆ ทั้งหมดเป็นมุสาวาท แต่ถ้าเป็น พระธรรมเทศนาที่พระผู้มีพระภาคทรงแสดงเป็นความจริงทั้งหมด ไม่ตรัส มุสาวาทเลย

พระพุทธพจน์แต่ละคำมีคุณค่า มีประโยชน์ เพราะเหตุว่า เป็นสิ่งที่จริงเป็นสัจจะ และเกื้อกูลบุคคลที่รับฟังและพิจารณาประพฤติปฏิบัติตาม ได้

ถ้าเป็นอกุศลแล้ว ต้องกล้าออกจากอกุศลอย่างเร็วที่สุดด้วยความไม่ ประมาท เพราะว่า ถ้าช้าก็จะทำให้ออกจากอกุศลนั้นยากขึ้น จนในที่สุด ก็อาจจะสายเกินไปที่จะออกจากอกุศลนั้นได้ และอาจจะเป็นอย่างนี้ทุกๆ ชาติ

พระพุทธศาสนาทำให้พุทธศาสนิกชนเกิดปัญญาของตนเอง แต่ถ้ากระทำใดๆ ก็ตาม วิธีใดๆ ก็ตาม ที่ ไม่ทำให้เกิดปัญญารู้ลักษณะของสภาพธรรมทางตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจตามความเป็นจริง ก็ไม่ใช่คำสอนของพระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า

พระผู้มีพระภาคเสด็จไปสู่ที่ต่างๆ ด้วยพระมหากรุณา เพื่อที่จะให้สัตว์โลกได้ ฟังพระธรรม เพื่อที่จะได้ขัดเกลากิเลส และอบรมเจริญปัญญาของตนเองยิ่งขึ้น

ผู้ที่เจริญจริงๆ ต้องเป็นผู้เจริญทางจิตใจ ทางกุศล เมื่อพระผู้มีพระภาคตรัสรู้ เป็นพระอริยเจ้า คือ เป็นพระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า และได้ทรงแสดงธรรมแล้ว สาวกทั้งหลายที่ได้อบรมเจริญบารมีมา ก็ได้รู้แจ้งอริยสัจธรรมเพราะรู้แจ้งอริย สัจจธรรม คือ ธรรมที่เป็นความจริงที่ทำให้ผู้รู้แจ้งเป็น พระอริยบุคคล คือ เป็น ผู้ประเสริฐ ถึงขั้นดับกิเลสเป็นสมุจเฉทได้ตามลำดับ

ความไม่มีโรค เป็นลาภอันประเสริฐ มุ่งหมายถึง ความไม่มีโรค คือ กิเลส ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นธรรมและ ทุกสิ่งทุกอย่างไม่ใช่อยู่ในตำราเลย ขณะนี้ ทางตาที่กำลังเห็นก็เป็นธรรมทางหูที่กำลังได้ยิน ความคิดนึกล้วนเป็นธรรมทั้งนั้น เพื่อจะเตือนให้เราทราบว่า พระธรรมที่ทรงแสดงไม่ใช่อยู่ในตำรา แต่เราอาศัย การฟัง หรือการอ่านหรือการสนทนา เพื่อที่จะช่วยให้เข้าใจลักษณะของสภาพธรรม ที่กำลังปรากฏ

การคบสมาคมกับบุคคลหนึ่งบุคคลใด อาจจะนำความเจริญอย่างมากมาให้ หรือว่าอาจจะนำความเสื่อมอย่างมากมาให้ ซึ่งความเสื่อมอย่างมาก คือ ความเสื่อมโดยเห็นผิดในข้อประพฤติปฏิบัติ

เวลาที่กุศลจิตเกิด สภาพของจิตผ่องใส ไม่มีความเดือดร้อนด้วยความโกรธ ความขุ่นเคืองใจ ไม่มีการที่จะขาดความเมตตาในบุคคลอื่น จะเห็นได้ว่าจิตที่ ผ่องใสเป็นกุศลนั้นไม่เป็นโทษเป็นภัย

พระธรรมย่อมจะเกื้อกูลให้กุศลประเภทอื่นค่อยๆ เจริญขึ้น

กุศลจิตเป็นปรมัตถธรรม ไม่มีเชื้อชาติ ไม่จำกัดผิวพรรณวรรณะ เป็นอนัตตา ไม่ว่าจะเกิดกับใครที่ไหน เมื่อไร สัตว์เดรัจฉานก็มีกุศลจิตได้ เมื่อมีเหตุที่จะให้ กุศลจิตเกิด มนุษย์ก็มีกุศลได้ มีอกุศลได้ ผิวพรรณวรรณะใดก็มีกุศลได้ มีอกุศลได้

ถ้าปัญญาไม่เกิด กิเลสก็ยังคงเจริญเติบโตพอกพูนไปเรื่อยๆ ไม่มีใครบั่นทอนทำลายได้

เวลานี้แน่นอนกำลังมีผลของกรรมก็ต้องเชื่อ เห็นขณะนี้ไม่มีใครสามารถที่ จะทำให้เกิดขึ้นได้นอกจากกรรม

ทำอกุศลกรรมมาอย่างมากมาย ปล่อยนก ๗ ตัวแล้วจะพ้นได้อย่างไร?

เชื่อเรื่องกรรมและผลของกรรม ไม่ใช่เพราะเขาบอกให้เชื่อ แต่เพราะเข้าใจถูก เห็นถูกตามความเป็นจริงว่าวิบากทั้งหมดที่เกิดขึ้นต้องมาจากเหตุ คือ กรรมที่ได้ กระทำแล้ว

ทั้งกรรม ทั้งวิบาก เป็นธรรม ไม่ใช่เรา

ถ้าเป็นผู้ที่สะสมบุญอยู่สม่ำเสมอเรื่อยๆ ก็มีโอกาสที่จะทำให้สุคติ พอหวังได้ เป็นที่หวังได้ เหมือนกับการเกิดในชาตินี้ ในภูมิมนุษย์นี้ ต้องเป็นผลขอกุศลกรรม หนึ่ง ซึ่งก็ยากแสนยากที่จะทำให้เกิดในภูมิมนุษย์ แต่ทุกท่านก็ได้เกิดมาแล้ว เป็นมนุษย์ด้วยผลของกุศลกรรม

ถ้ามีความเข้าใจอย่างถูกต้องแล้ว ก็จะไม่สนับสนุนในสิ่งที่ผิด ไปแสวงหาธรรม เพราะไม่รู้ว่าธรรม คือ ขณะนี้ มีจริงๆ ในขณะนี้โดยไม่ต้อง ไปแสวงหาที่ไหน

ขณะนี้ เป็นแต่ละหนึ่ง ซึ่งเกิดปรากฏเพียงชั่วคราวแล้วก็หมดไป

ในสังสารวัฏฏ์ที่ผ่านมา ฟังพระธรรม กับ ฟังเรื่องอื่น อย่างไหนจะมากกว่ากัน ด้วยเหตุนี้ ผู้ที่เห็นคุณประโยชน์ของพระธรรม จึงฟังพระธรรม ศึกษาพระธรรมต่อไป

ผู้เห็นประโยชน์ของพระธรรม ฟังเรื่องอื่นอยู่ แต่พอถึงเวลาฟังพระธรรม เขาทิ้งการฟังเรื่องอื่นทันที มาฟังพระธรรม

ต้องไม่ลืมว่า ศึกษาธรรม เพื่อเข้าใจสิ่งที่ความมีจริง ตามเป็นจริง

จิต เดี๋ยวเป็นกุศล เดี๋ยวเป็นอกุศล บางทีก็ตั้งใจเหลือเกินที่จะเป็นกุศล แต่ถ้ามีอกุศลผ่านมาชักชวน คนนั้นก็ทิ้งกุศลอย่างง่ายๆ และไปตามอกุศลในทันที.

ขอเชิญผู้ศึกษาพระธรรมร่วมกัน (สหายธรรม) ร่วมแบ่งปันธรรมด้วยครับ

ขอเชิญคลิกอ่านย้อนหลังครั้งที่ผ่านมาได้ที่นี่ครับ

ปันธรรม - ปัญญ์ธรรม ... ครั้งที่ ๑๓๔

... กราบเท้าบูชาคุณท่านอาจารย์สุจินต์ บริหารวนเขตต์ ที่เคารพยิ่ง

และอนุโมทนาในกุศลจิตของทุกๆ ท่านครับ ...