ปันธรรม-ปัญญ์ธรรม ... ครั้งที่ ๒๒๔ -.-.-

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น

ขออนุญาตแบ่งปันข้อความธรรม (ปันธรรม) ที่ได้จากการฟังพระธรรมจากท่านอาจารย์สุจินต์ บริหารวนเขตต์ ในแต่ละครั้ง รวบรวมเป็นธรรมเตือนใจเพื่อศึกษาและพิจารณาร่วมกัน เพื่อความเข้าใจธรรม (ปัญญ์ธรรม) ตามความเป็นจริง ซึ่งเป็นข้อความที่สั้นบ้าง ยาวบ้าง แต่ก็มีอรรถที่สมบูรณ์ พอที่จะเข้าใจได้ควรค่าแก่การพิจารณาอย่างยิ่ง ดังนี้

ปันธรรม - ปัญญ์ธรรม ... ครั้งที่ ๒๒๔

~ ทุกเรื่องในพระไตรปิฏก ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของบุคคลที่กระทำอกุศลกรรม ก็เป็นอนุสติเตือนให้เป็นผู้ที่ไม่ประมาท ตราบใดที่ท่านยังไม่ได้ดับกิเลสเป็นสมุจเฉท (ถอนขึ้นได้อย่างเด็ดขาด) โลภะยังมี โทสะยังมี โมหะยังมี อิสสา (ความริษยา) ยังมี อกุศลธรรมอื่นยังมี วันหนึ่งจะเป็นเหตุเป็นปัจจัยให้ท่านกระทำกรรมที่เป็นอกุศลกรรม ที่จะทำให้ไปสู่นรกขุมต่างๆ แล้วก็ได้รับความทุกข์ทรมาน

~ สำหรับเรื่องของพระสาวกทั้งหลายนี้ จะเห็นได้ว่าท่านทั้งหลายเหล่านั้น บางท่านจะเป็นผู้ที่ยากจนขัดสนไร้ทรัพย์ เป็นคนค่อม เป็นโรคเรื้อน แต่ว่าถ้าท่านเหล่านั้นเป็นผู้ที่บรรลุคุณธรรมคือหมดกิเลส ท่านเหล่านั้นก็ย่อมเป็นผู้ที่ได้รับความเคารพยกย่องอย่างสูงในคุณธรรมของท่าน ไม่ว่าอดีตท่านจะเป็นบุคคลใดก็ตาม นี่เป็นการที่แสดงให้เห็นว่าสำหรับพระพุทธศาสนานั้น จุดประสงค์คือการขัดเกลากิเลสให้หมดจดจึงจะเป็นผู้ที่ควรแก่การเคารพยกย่อง

~ ถ้าเป็นผู้ที่เกิดในตระกูลสูงแต่เป็นผู้ที่มีกิเลสมาก เทวดาและพรหมทั้งหลายจะไปนมัสการประนมมืออัญชลีไหม? แต่ว่าบุคคลที่แม้จะเป็นผู้ที่เกิดในตระกูลต่ำ การงานต่ำ เป็นคนเทดอกไม้ แต่ว่าเมื่อหมดสิ้นกิเลส แม้แต่เทวดาและพรหมซึ่งกำเนิดสูงกว่ายังนมัสการแสดงความนอบน้อมในความที่เป็นผู้ทรงคุณนั้น นี่เป็นสิ่งที่ทุกท่านสามารถที่จะได้รับประโยชน์อย่างแท้จริงจากพระพุทธศาสนา ไม่ว่าท่านจะมีอาชีพใด มีการงานอย่างใด ถ้าท่านเป็นผู้ที่ละกิเลสได้ก็เป็นผู้ที่บุคคลอื่นบูชาได้

~ การได้ฟังพระธรรมครั้งแรกๆ ไม่มี ครั้งต่อๆ ไปก็มีไม่ได้ หรือว่าศรัทธาในพระผู้มีพระภาคครั้งแรกไม่มี ครั้งต่อๆ ไปก็มีไม่ได้

~ ทุกชีวิต ก็คือ การเกิดขึ้นของปรมัตถธรรม หรือ สภาพธรรม คือ จิต (สภาพธรรมที่เป็นใหญ่เป็นประธานในการรู้แจ้งอารมณ์) เจตสิก (สภาพธรรมที่เกิดประกอบกับจิต) รูป (สภาพที่ไม่รู้อะไร) ซึ่งไม่มีใครสามารถที่จะยับยั้งได้เลย และถ้าสติเกิดจริงๆ ระลึกจริงๆ ก็จะรู้ได้ทันทีว่า กิเลสหรืออกุศลธรรมเกิดขึ้นทำกิจของกิเลสและอกุศลธรรมนั้นๆ อยู่ตลอดเวลา ที่วิบากจิตหรือกุศลจิตไม่เกิด

~ เมื่อมีกาย มีวาจา มีการที่จะต้องกระทำสิ่งหนึ่งสิ่งใด ถ้ากระทำในทางที่ถูกต้อง ขณะนั้นก็เป็นกุศล แต่ถ้าเพียงผิดนิดเดียว ถ้าไม่พิจารณาจะไม่รู้เลยว่า ขณะนั้นเป็นอกุศล

~ เมื่อเป็นอกุศลของตนเอง ตนเองก็ต้องเป็นผู้ได้รับโทษจากอกุศลของตน ซึ่งคนอื่นจะทำโทษให้กับบุคคลนั้นไม่ได้เลย นอกจากกิเลสของตนเอง

~ การอบรมเจริญปัญญาต้องเป็นวีระ (ผู้กล้า) ผู้สามารถ ผู้องอาจ ผู้แกล้วกล้า ที่จะรู้ความจริงของลักษณะของสภาพธรรมที่กำลังปรากฏในขณะนี้ ซึ่งไม่มีหนทางอื่นที่จะรู้ได้เลย นอกจากฟังเรื่องของสภาพธรรมที่กำลังปรากฏให้เข้าใจจริงๆ ว่าเป็นอย่างนี้แน่นอน

~ ถ้าขาดการคบหาสมาคมกับพระธรรม คือ ขาดการฟังบ่อยๆ หรือขาดการอ่าน หรือขาดการสนทนาธรรม ในขณะนั้นชีวิตประจำวันทุกวัน วันทั้งวันโอกาสของกิเลสมีมากอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นการที่จะได้ฟังพระธรรมหรือการพิจารณาธรรม หรือสนทนาธรรม เป็นแต่เพียงโอกาสที่สั้นและเล็กน้อยมาก ที่ขณะนั้นอกุศลไม่มีกำลังพอที่จะให้ไม่ฟัง แต่เวลาที่เกิดไม่ฟังหรือเกิดการสนใจน้อยลง จะเห็นได้ว่า ขณะนั้นเป็นการเปิดช่องให้กิเลสซึ่งมีอยู่แล้วในชีวิตประจำวัน ค่อยเพิ่มโอกาสที่จะมีกำลังขึ้นอีกจากการไม่ฟังธรรม จากการไม่พิจารณาธรรม จากการไม่สนทนาธรรม

~ สำหรับท่านที่คบหากับพระธรรมก็มีความสนใจในพระธรรมเพิ่มขึ้น แต่สำหรับท่านที่คบหากับรูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ (สิ่งที่กระทบสัมผัสทางกาย) ก็มีความยินดีติดข้องในรูป ในเสียง ในกลิ่น ในรส ในโผฏฐัพพะเพิ่มขึ้น ด้วยเหตุนี้จะเห็นได้ว่า การอบรมเจริญปัญญาต้องเป็นผู้ไม่ประมาทจริงๆ เพราะเหตุว่าถ้าลดโอกาสของกุศลลง และอกุศลที่มีกำลังอยู่แล้วก็จะมีกำลังเพิ่มขึ้นอีก ทุกๆ วันอกุศลสะสมไปที่จะมีกำลังเพิ่มขึ้น

~ เมื่อทราบว่า ยังไม่สามารถที่จะชนะกิเลสได้ ก็ขอเพียงฟัง ไม่ต้องทำอะไรมาก อย่าขาดการฟัง แต่ถ้ารู้ตัวเองว่า แม้แต่เพียงการฟังก็ชักจะไม่สนใจ หรือว่าไม่มีกำลังศรัทธาพอที่จะฟัง ขณะนั้นก็แสดงให้เห็นกำลังของการคบหาสมาคมกับอกุศลซึ่งมีกำลังเพิ่มขึ้นมหาศาล เพิ่มขึ้นอีกเรื่อยๆ จนแม้แต่การฟังก็ไม่ฟัง

~ ถ้าเห็นประโยชน์ของการเข้าใจธรรมจริงๆ ก็จะรู้ว่า ไม่มีอะไรที่จะมีค่าเท่ากับได้ฟังพระธรรม เพราะเหตุว่าต้องตายแน่นอน แต่ว่าจะตายอย่างโง่ ไม่รู้อะไรเลยเหมือนเดิม หรือว่าตายไป โดยที่ได้เข้าใจธรรม

~ เพราะอะไร พระสัมมาสัมพุทธเจ้า จึงเป็นผู้ที่ควรแก่การเคารพสักการะน้อมน้อมอย่างสูงสุด ไม่ว่าจะเป็นมนุษย์ เทวดา หรือ พรหม ก็เคารพสักการะน้อมน้อมต่อพระองค์? เพราะพระปัญญาคุณที่ทรงตรัสรู้ความจริง ซึ่งความจริงนี้ไม่มีใครสามารถที่จะรู้ได้ จนกว่าจะได้ฟังพระธรรม

~ ความจริง รู้เร็วเท่าไหร่ เป็นประโยชน์เท่านั้น จะโง่ (ไม่รู้,ไม่มีปัญญา) อยู่ทำไม เพราะเหตุว่า เกิดมา ไม่รู้ แล้วก็ไม่รู้ไปเรื่อยๆ กับ โอกาสที่จะได้ฟัง (พระธรรม) ได้เข้าใจขึ้น แล้วจะรั้งรอ รีรอ คอยอะไร? คอยที่จะมีความไม่รู้ไปเรื่อยๆ ในสังสารวัฏฏ์ หรือว่า การที่จะมีโอกาสได้ยินได้ฟังคำจริง ไม่มาก วันหนึ่งๆ แต่ละคนก็จะเห็นได้ว่า ฟังพระธรรมน้อยหรือมาก เพราะอะไร?

~ คำเก่า คำเดิม แต่ความเข้าใจเพิ่มขึ้น เมื่อฟัง (พระธรรม) บ่อยๆ เนืองๆ ขาดการฟังพระธรรม ไม่ได้

~ ก่อนที่จะได้ฟังพระธรรม มืดสนิทด้วยความไม่รู้ความจริง

~ แต่ละคำของพระธรรมคำสอน ที่ได้ยินได้ฟัง มาจากพระมหากรุณาคุณของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า

ขอเชิญผู้ศึกษาพระธรรมร่วมกัน (สหายธรรม) ร่วมแบ่งปันธรรมด้วยครับ

ขอเชิญคลิกอ่านย้อนหลังครั้งที่ผ่านมาได้ที่นี่ครับ

ปันธรรม-ปัญญ์ธรรม ... ครั้งที่ ๒๒๓

... กราบเท้าบูชาคุณท่านอาจารย์สุจินต์ บริหารวนเขตต์ ที่เคารพยิ่ง

และขออนุโมทนาในกุศลจิตของทุกๆ ท่านครับ ...