การจองเวรกัน
การจองเวรหรือการผูกโกรธ ผูกพยาบาทคือ เป็นความโกรธที่มีกำลัง และโกรธนาน ย่อมสะสมเป็นนิสัย ทำให้ชาติต่อไปเป็นผู้มักโกรธ และผูกโกรธได้ ความโกรธจะงับได้ด้วยการศึกษาพระธรรมอบรมเจริญปัญญา เห็นโทษของความโกรธ เจริญเมตตา อันเป็นธรรมฝ่ายปฏิปักษ์ของโทสะ ย่อมสงบระงับได้ และการเจริญปัญญาจนบรรลุเป็นพระอนาคามีบุคคลย่อมดับโทสะเป็นสมุจเฉทไม่เกิดขึ้นอีกเลย
เรื่องการจองเวร ตัวอย่างจากธรรมบท เล่ม 43 หน้า 159 แม่ไก่ตกไข่ นางแมวก็มาเคี้ยวกินฟองไข่ ๒ - ๓ ครั้ง แม่ไก่ก็ผูกอาฆาตขอให้ได้เคี้ยวกินลูกของเจ้าบ้าง แม่ไก่ตายแล้วไปเกิดเป็นนางเสือเหลือง ฝ่ายนางแมวก็มาเกิดเป็นนางเนื้อ นางเสือเหลืองก็มากินลูกของนางเนื้อ จองเวรกันถึง ๕๐๐ ชาติ ในที่สุดนางหนึ่งเกิดเป็นยักษ์ อีกนางหนึ่งเกิดเป็นกุลธิดา ยักษ์จะมากินลูกนาง นางก็เอาลูกไปฝากให้พระพุทธเจ้า ยักษ์ตามมาตอนหลังได้ฟังธรรมจากพระพุทธเจ้าก็ได้บรรลุเป็นพระโสดาบัน พระพุทธเจ้า ตรัสว่า ผู้ใดย่อมปราถนาสุขเพื่อตนเพราะก่อทุกข์ในผู้อื่น ผู้นั้นเป็นผู้ระคนด้วยเครื่องระคนคือ เวร ย่อมไม่พ้นจากเวรได้
สาธุ ขออนุโมทนาค่ะ เรื่องที่คุณ wannee.s นำมาเล่าสู่กันฟังนั้น ชี้ให้เห็นว่า เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร จริงๆ เพราะนางยักษ์เมื่อฟังธรรมะจากพระพุทธเจ้าจบ ก็ถึงกับได้บรรลุเป็นพระโสดาบันเลยทีเดียว
