คุณของการฉันอาหารน้อย [กีฏาคิริสูตร]

อนุโมทนา

ขออนุโมทนาครับ

[เล่มที่ 58] พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย ชาดก เล่ม ๓ ภาค ๔ - หน้าที่ 44

ซึ่งท่านพรรณนาไว้อย่างนี้ว่า ภิกษุพิจารณา โดยแยบคายแล้วกลืนกินอาหาร มิใช่เพื่อเล่น มิใช่เพื่อมัวเมา ฯลฯ ด้วยการอยู่อย่างผาสุก และว่า :-

ภิกษุบริโภคของสดหรือของแห้ง ไม่ควรให้อิ่มเกินไป เป็นผู้มีท้องพร่อง รู้จักประมาณในอาหาร มีสติพึงงดเว้นเสีย ยังอยู่ ๔-๕ คำ ก็จะอิ่ม อย่าบริโภค พึงดื่มน้ำแทน เป็นการเพียงพอ เพื่อจะอยู่อย่างผาสุก สำหรับภิกษุผู้มีจิตตั้งมั่น. เวทนาของภิกษุนั้น ผู้เป็นมนุษย์มีสติอยู่ทุกเวลา ผู้ได้โภชนะแล้ว รู้จักประมาณ ย่อมเป็นเวทนาที่เบา อาหารที่บริโภคย่อมค่อยๆ ย่อยไปเลี้ยงอายุ.

มีความเป็นผู้ไม่ติดก็เป็นความดี ซึ่งท่านพรรณนาไว้อย่างนี้ว่า :-

บุคคลไม่ติดรส ย่อมกลืนกินอาหารเพื่อต้องการยังอัตภาพให้เป็นไป เหมือนบริโภคเนื้อบุตรในหนทางกันดาร เหมือนใช้น้ำมันหยอดเพลารถ ฉะนั้น.

[เล่มที่ 58] พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย ชาดก เล่ม ๓ ภาค ๔ - หน้าที่ 40

๕. สุกชาดก โทษของการไม่รู้ประมาณ

[๓๖๔] ลูกนกแขกเต้าตัวนั้น รู้ประมาณในการ บริโภคอยู่เพียงใด ก็ได้สืบอายุ และได้เลี้ยง มารดาบิดาอยู่เพียงนั้น.

[๓๖๕] อนึ่ง ในกาลใด ลูกนกแขกเต้านั้น กลืนกินโภชนะมากเกินไป ในกาลนั้น ก็ได้ ชื่อว่า ไม่รู้จักประมาณในการบริโภค จึงได้ จมลงในมหาสมุทรนั้นเทียว

[๓๖๖] เพราะฉะนั้น ความเป็นผู้รู้จักประมาณ ความไม่หลงติดอยู่ในโภชนะ เป็นความดี ด้วยว่าบุคคลไม่รู้จักประมาณ ย่อมจมลงในอบายทั้ง ๔ บุคคลผู้รู้จักประมาณแล ย่อมไม่จมลงในอบาย ๔

จบ สุกชาดกที่ ๕

ขอนอบน้อมแด่พระรัตนตรัย

คนที่ทานอาหารน้อย ทำให้ร่างกายแข็งแรง อายุยืน เวลาอ่านธรรมหรือฟังธรรม ก็ไม่ง่วงนอน และเป็นการขัดเกลาในเรื่องของการติดในรสด้วย ทำให้เราไม่ต้องแสวงหาอาหารมากนัก มีเวลาอ่านธรรมและฟังธรรมมากขึ้น

ขออนุโมทนาครับ

ยินดีในกุศลจิตค่ะ