ความไม่โกรธ และ ศีล5
๑. ควรทราบว่ากิเลสมีหลายระดับ คือ นอนเนื่องเป็นอนุสัยก็มี กลุ้มรุมจิตใจให้เศร้าหมองก็มี มีกำลังล่วงกายวาจาทำให้ผู้อื่นเดือดร้อนก็มี ทั้งหมดก็คือกิเลสอกุศลทั้งสิ้น
๒. เกี่ยวกับศีล ๕ ทุกข้อมีองค์ ถ้าหากล่วงครบองค์เรียกว่าผิดศีล แต่ถ้าเพียงอยู่ในใจไม่ครบองค์ไม่กล่าวว่าผิดศีลหรือศีลขาด
[เล่มที่ 11] พระสุตตันตปิฎก ทีฆนิกาย สีลขันธวรรค เล่ม ๑ ภาค ๑
ปาณาติบาตนั้น มีองค์ ๕ เมื่อครบองค์ ๕ ชื่อว่าศีลขาด
๑. ปาโณ สัตว์มีชีวิต
๒. ปาณสัญญิตา ตนรู้ว่าสัตว์มีชีวิต
๓. วธกจิตฺตํ จิตคิดจะฆ่า
๔. อุปกฺกโม มีความพยายาม (ลงมือทำ)
๕. เตน มรณํ สัตว์ตายด้วยความพยายามนั้น.
ศีลข้อที่ ๓ มีองค์ ๔
๑. อคมนียวัตถุ (วัตถุที่ไม่ควรเกี่ยวข้อง)
๒. ตสมึ เสวนจิตตํ (มีจิตคิดเสพในอคมนียวัตถุนั้น)
๓. เสวนปฺปโยโค (พยายามเสพ)
๔. มคฺเคน มคฺคปฏิปตฺติอธิวาสนํ (การยังมรรคให้ถึงมรรค)
๑. โกรธในใจ ไม่แสดงออก ก็เป็นอกุศลจิต คือโทสมูลจิต
๒. คิดลักทรัพย์ เป็นอกุศลจิตที่คิด แต่ยังไม่ได้ลักทรัพย์ ศีลยังไม่ขาดค่ะ
ขอนอบน้อมแด่พระรัตนตรัย
๑. เมื่อถูกคนด่า เราโกรธในใจแต่ไม่แสดงออก จะถือว่าเราไม่โกรธหรือไม่
ความโกรธมีหลายระดับ ตามกำลังของกิเลสครับ แม้ความขุ่นใจเพียงเล็กน้อยในใจ อย่างไรก็คือความโกรธ ไฟแม้เล็กน้อยก็คือไฟและก็ร้อน แม้ความขุ่นใจในใจ เพียงเล็กน้อยก็คือความโกรธ เพียงแต่ยังไม่มีกำลังมากครับ
ขอเชิญคลิกอ่านที่นี่
ขอนอบน้อมแด่พระรัตนตรัย
2. เกี่ยวกับศีล 5 สงสัยว่าเพียงแค่คิด เช่น คิดลักทรัพย์เป็นต้น จะถือว่าผิดศีลหรือไม่
เพียงแค่คิด ไม่ชื่อว่า ศีลขาด ศีลย่อมมีองค์แต่ละข้อ ถ้าครบก็ชื่อว่าขาดครับ ดังนั้น เพียงคิดยังไม่ชื่อว่าศีลขาด ดังตัวอย่างครับ ลองอ่านดูนะครับ
ขอเชิญคลิกอ่านที่นี่
เรื่อง ศีลย่อมไม่แตกทำลายด้วยเหตุมีประมาณเท่านี้
ขออุทิศกุศลให้สรรพสัตว์
สิ่งใดเข้าใกล้แล้วอกุศลจิตเกิดมากจนทนแทบไม่ไหว ควรหลีกหนีหรือเผชิญหน้า
ถ้าที่ใดอยู่แล้วอกุศลจิตเกิด ก็ให้หลีกหนีไปโดยไม่ต้องบอกลาเลยค่ะ แต่ถ้าอยู่กับบัณฑิตแม้จะถูกไล่ก็ไม่ไปค่ะ
ขอนอบน้อมแด่พระรัตนตรัย
จากความเห็นที่ 8 ขอเชิญคลิกอ่านที่นี่
เรื่อง บุคคลที่ควรเสพและไม่ควรเสพ [เสวิตัพพาเสวิตัพพสูตร]
ขออุทิศกุศลให้สรรพสัตว์
ปัจจุบัน..ข้าพเจ้ามีอกุศลวิตกคล้ายข้อความในกุรุธรรม แต่หิริโอตัปปะยังคุ้มครองอยู่ พยายามระลึกถึงคำสอนของพระพทุธเจ้า เรื่องสภาพธรรมตามความจริงที่เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป ไม่ใช่ตัวตน เป็นเครื่องเนิ่นช้า พออยู่รอดไปวันๆ แต่อดที่จะรู้สึกเก็บกดไม่ได้ ในเมื่อยังมีความจำเป็นอย่างมากที่ต้องเจอกัน ข้าพเจ้ากลัวใจตัวเองเหลือเกิน เป็นทุกข์อยู่กับความคิด ทำอะไรไม่ได้ บอกใครไม่ได้ สหายธรรมกรุณาชี้แนะด้วยค่ะ
ขอบพระคุณอย่างสูง
ถ้าเราอบรมปัญญาจนเข้าใจว่า ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นธรรมะ ไม่ใช่สัตว์ บุคคล ตัวตน เป็นอนัตตา เราไม่สามารถบังคับบัญชาได้ แม้แต่ความคิด เราก็ไม่สามารถห้ามคิดได้ เราเป็นทุกข์เพราะความคิด เพราะกิเลส ถ้าเรามีปัญญา เราจะไม่ทุกข์เพราะความคิด ก็มีหนทางเดียวคืออบรมสติปัฏฐานค่ะ