การฉันอาหารเนื้อเป็นสิ่งที่สมควรหรือไม่สมควร

ในเรื่องของการถวายสิ่งที่ควรและไม่ควร ปัญหาสำคัญปัญหาหนึ่งที่ได้รับจดหมายจากท่านผู้ฟังพร้อมทั้งหนังสือบางเล่มด้วย ได้พูดถึงเรื่องการฉันอาหารเนื้อว่าเป็นสิ่งที่สมควรหรือไม่สมควร ซึ่งมูลเหตุมาจากครั้งที่ท่านสีหเสนาบดี ผู้เป็นสาวกของนิครนถ์นาฏบุตรได้ไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคฟังธรรม ซึ่งเมื่อท่านเห็นธรรมแล้ว บรรลุธรรมแล้ว รู้ธรรมแจ่มแจ้งแล้ว หยั่งลงสู่ธรรมแล้ว ข้ามความสงสัยได้แล้ว ปราศจากถ้อยคำแสดงความสงสัย ถึงความเป็นผู้แกล้วกล้า ไม่ต้องเชื่อผู้อื่นในคำสอนของพระศาสดา บรรลุความเป็นพระอริยบุคคลแล้ว ท่านสีหเสนาบดีก็ได้กราบทูลอาราธนาพระผู้มีพระภาคพร้อมกับภิกษุสงฆ์รับภัตตาหารที่บ้านของท่านในวันรุ่งขึ้น ซึ่งพระผู้มีพระภาคก็ทรงรับอาราธนาโดยดุษณียภาพ

ท่านสีหเสนาบดีใช้มหาดเล็กให้ไปหาซื้อเนื้อสดที่เขาขาย เมื่อได้มาแล้วก็ได้สั่งให้เขาจัดเตรียมภัตตาหารอย่างประณีตถวายพระผู้มีพระภาค

พวกนิครนถ์เสียใจที่ท่านสีหเสนาบดีมีความเลื่อมใสพระผู้มีพระภาค พวก นิครนถ์พากันกล่าวหาว่า ท่านสีหเสนาบดีล้มสัตว์เลี้ยงตัวอ้วนๆ ทำอาหารถวาย พระผู้มีพระภาค และพระผู้มีพระภาคทรงทราบอยู่ ก็ยังเสวยเนื้อนั้นที่เขาทำเฉพาะเจาะจงตน

ด้วยเหตุอันเป็นเค้ามูลนั้น พระผู้มีพระภาคจึงทรงพระพุทธบัญญัติห้ามฉันเนื้อที่ทำเฉพาะ

ในพระวินัยปิฎก มหาวรรค มีว่า

พระพุทธบัญญัติ ห้ามฉันเนื้อที่ทำเฉพาะ