ความนัยและการสำนึกผิด
ถึงบิดามารดาของข้าพเจ้า บุตรคนนี้ขอกราบลงแทบเท้าสำนึกผิดที่ได้ด่าพ่อด่าแม่มาหลายปี ผลกรรมมันติดตามลูกมาหลายปีนี่ก็ปีที่ ๗ แล้วแต่ลูกก็ยังไม่หาย จนถึงบัดนี้ ไม่รู้ว่ามันเป็นผลกรรมของใครแต่ชาติก่อน แต่ทำไมมันถึงได้ทรมานอย่างนี้ สิ่งศักดิ์สิทธิ์ในปรโลกเจ้าข้าโปรดชี้ทางให้ลูกด้วยว่า ทำอย่างไรผลกรรมมันจะหมดไป หลายคนอาจจะไม่เข้าใจ และอาจจะไม่มีใครเข้าใจด้วยเช่นกัน ทำอย่างไรมันถึงจะหาย ได้โปรดเถิดขอให้ลงโทษลูกแค่เพียงนี้ก็พอแล้ว วิญญาณซาตานมนตร์ดำชั่วร้ายถ้ามันทำให้ลูกเป็นแบบนี้ ก็ขอให้ท่านอโหสิให้ข้าพเจ้าด้วย เจ้ากรรมนายเวรที่ข้าพเจ้าทำให้ท่านเดือดร้อนเมื่อชาติก่อน ท่านไม่พอใจอะไรก็ขอให้มาเข้าฝันลูกมานิมิตให้เห็นก็ได้นี่ก็ปีที่ ๗ แล้ว ลูกเรียนหนังสือไม่รู้เรื่องเลย เอ็นที่ไหนก็ไม่ติดขอโปรดจงพอแล้วได้ไหม อย่าให้มันมากกว่านี้เลยลูกทรมานจริงๆ ขอให้ผลกรรมที่ทำกับพ่อแม่และในชาติก่อน จงหมดสิ้นไวไวด้วยเทอญ
ในสังสารวัฏฏ์เราไม่ได้ทำกรรมเดียว เราทำทั้งกรรมดีและกรรมชั่วมากมาย ก็แล้วแต่กรรมดีหรือกรรมชั่วจะให้ผล ตราบใดที่เรายังเป็นปุถุชนผู้หนาด้วยกิเลส ก็มีโอกาสทำผิด เมื่อทำผิดไปแล้ว ก็แล้วไป ให้ตั้งต้นใหม่ที่จะกลับตัวเป็นคนดี บัณฑิตสรรเสริญ
คนที่ทำผิดแล้วสำนึกกลับตัวเป็นคนดีค่ะ
ค่อยๆ ใส่ใจกับการฟังพระธรรมวันละนิดๆ คำตอบของชีวิตอยู่ที่การได้ศึกษาพระธรรมครับ
ขอนอบน้อมแด่พระรัตนตรัย
เมื่อก่อน เมื่อยังไม่ได้ศึกษาธรรม เวลาเกิดปัญหาทุกข์อะไรขึ้นมา ตัวผมเองก็มักจะโทษว่า ฟ้าทำไมถึงเป็นอย่างนี้ไม่ยุติธรรมเลย (ยังกับหนัง 555) แต่เมื่อศึกษพระธรรมแล้วก็เริ่มเข้าใจทีละเล็กทีละน้อยว่า เพราะเคยทำอกุศลกรรมไว้ กรรมย่อมยุติธรรม เพราะเราทำเองก็ต้องได้รับผล แต่ก็สามารถสะสมเหตุใหม่ได้ ด้วยการศึกษาธรรม การที่จะพ้นกรรมต่างๆ นั้น ก็ด้วยการเป็นพระอรหันต์ การจะเป็นพระอรหันต์ ก็เริ่มจากการฟังพระธรรม ถ้าไม่เริ่มฟังพระธรรม ก็ไม่ได้เริ่มที่เหตุ การบ่นเพ้อไม่ใช่เหตุให้พ้นกรรม ความทุกข์จะละคลายได้ด้วยปัญญา ปัญญาก็มาจากการฟังพระธรรมครับ ขอให้เริ่มเหตุใหม่ ทุกอย่างผ่านไปแล้ว เพียงแต่ว่าจะเริ่มเหตุใหม่หรือเปล่าเท่านั้น คือฟังพระธรรมครับ ในเว็ปนี้มีไฟล์ฟังธรรมดีๆ ทั้งนั้นเลยครับ ลองฟังดูนะ
เรื่อง ศึกษาพระธรรมชื่อว่าย่อมพ้นกรรมในอนาคตกาล
ขอเชิญคลิกอ่านที่นี่
พระองคุลิมาลอุทาน (องคุลิมาลสูตร)
ขออุทิศกุศลให้สรรพสัตว์
ทุกข์ คือ สภาพที่ทนได้ยาก ทุกข์จริงๆ ของการเกิดเป็นมนุษย์ในขณะนี้คือทุกข์กาย เมื่อมีกายก็ต้องมีโรคทางกายเบียดเบียนตามผลของกรรมมากมายที่กระทำสำเร็จแล้วในอดีต ส่วนทุกข์ใจที่ดูจะเป็นทุกข์หนักกว่าทุกข์กายมาก แท้จริงแล้วทุกข์ใจเป็นทุกข์จร หลับไป ใจก็บริสุทธิ์ไปชั่วคืนหนึ่ง แต่พอตื่นขึ้นมาก็หลงยึดถือเอาทุกข์กาย - ทุกข์ใจว่าเป็นของเราด้วยความไม่รู้ ซึ่งมีสองทางให้เลือกครับระหว่าง เลือกที่จะไม่รู้เพราะไม่คิดจะละ หรือเลือกที่จะรู้ว่ายังเกินความสามารถที่จะละ แต่ก็เพียรละโดยอาศัยการเจริญปัญญา ถ้าหากได้ลองศึกษาพระธรรม เราจะเริ่มเข้าใจความเป็นเหตุปัจจัยของความรู้สึกต่างๆ ที่เกิดทั้งทางกายและทางใจของเราว่า ความรู้สึกทางกายเป็นผลของกรรม แต่ความรู้สึกทางใจเป็นผลของกรรมหรือไม่ ถ้าตอบว่าเป็น ทุกคนก็คงจะเกิดมาชดใช้กรรมอย่างเดียวโดยไม่ได้สร้างกรรมใหม่ เมื่อไม่ได้สร้างกรรมใหม่ ก็คงไม่ต้องมีใครเวียนว่ายตายเกิดอีกในสังสารวัฏฏ์อันยาวนานนี้ อย่างมากก็คงจะเกิดอีกไม่กี่ภพชาติก็สูญสิ้นแล้ว -- ความคิดว่าทุกอย่างเที่ยง หรือเมื่อตายก็สูญนี้ไม่ใช่ความเห็นถูกครับ เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นจริง กิเลสที่มีจะเอาไปไว้ตรงไหน ไม่ใช่เพราะกิเลสที่เป็นดังโรคร้ายที่ติดเหนียวอยู่กับใจเราหรือ ที่เป็นเหตุให้เกิดอกุศลกรรมนับไม่ถ้วนสั่งสมไว้ แล้วรอกาลที่จะให้ผลใยภายหน้า ปัญญาเท่านั้นที่จะรู้ชัด รู้จริง รู้ทั่วธรรม และให้คำตอบในมรสุมชีวิตที่กระหน่ำจิตใจเราให้ทุกข์ทนทรมานแสนสาหัสได้ ก่อนอื่นเราต้องตอบคำถามให้ตัวเองก่อนครับ ว่าเราควรจะเริ่มฟังธรรมเพื่อรู้ทุกข์ได้แล้วหรือยัง หรือ เรายังพอใจที่จะทนทุกข์ด้วยความไม่รู้ทุกข์อยู่ และอย่างไหนจึงจะเป็นความสุขจริงแท้กว่า อย่าลืมว่าแม้พ่อแม่ของเราและเราเอง ก็ยังจะต้องเป็นเพื่อนทุกข์ต่อกันในสังสารวัฏฏ์ต่อไปครับ