เมตตาแท้ และเมตตาเทียม

ขอนอบน้อมแด่พระรัตนตรัย

เมตตา คือ ความรู้สึกเป็นมิตร เป็นเพื่อนเมตตามีข้าศึกใกล้ที่ลวงว่าเป็นเมตตาคือโลภะ หวังดีเพราะบุคคลนั้นเป็นที่รัก เป็นมิตรเพราะต้องการสนิทสนทด้วย หรือหวังดี ช่วย เหลือเพราะต้องการลาภ ยศ สรรเสริญ เป็นต้น อันเป็นลักษณะของโลภะที่เป็นความ ต้องการ ยินดี ติดข้อง เมตตาย่อมไม่ทุกข์ แต่โลภะย่อมทุกข์ เมตตาย่อมไม่แบ่งแยก ช่วยเหลือทุกคน โลภะ แบ่งแยกช่วยเหลือเป็นมิตรกับคนที่รัก ซึ่งประการที่สำคัญที่สุด ต้องมีสติและปัญญาที่รู้ลักษณะของเมตตาและโลภะ ถ้าไม่รู้เราก็แยกไม่ออกว่าขณะ ไหนเป็นเมตตา ขณะไหนเป็นโลภะ การอบรมเจริญเมตตาให้มากขึ้นจึงเป็นเรื่องของ ปัญญาด้วยครับ เพราะเมตตากับโลภะใกล้กันมาก และการแผ่เมตตานั้น ไม่ใช่จะแผ่ ให้ทุกคนได้เพราะเมตตายังไม่มีกำลังอย่างนั้น ต้องเป็นระดับอัปนา แต่ค่อยๆ อบรม เมตตาทีละเล็กละน้อยได้ เช่น กับครู อาจารย์ เป็นต้น แต่ยังแผ่ไม่ได้ครับ

เชิญคลิกอ่านที่นี่ครับ...

การแผ่เมตตา

ขออุทิศกุศลให้สรรพสัตว์

ขออนุโมทนาค่ะ

เมตตามีจริง ไม่มีเทียมครับ แต่โลภะต่างหากที่ชอบหลอกทำของเทียมในสิ่งที่เสมือนว่าเป็นเมตตาขึ้นมา ทำให้เราเข้าใจผิดบ่อยๆ ว่าเป็นเมตตา แล้วก็หลอกให้เรา ตายใจซ้อนเข้าไปอีกทีว่า "เราเป็นผู้มีเมตตา" โดยมากับความเห็นผิด คือ ทิฏฐิ ที่เป็น ลูกมือให้โลภะช่วยยึดของเทียมนี้ไว้จนเหนียวแน่นยิ่งขึ้น แต่ว่าของเทียม หรือของเก๊ ก็คือของไม่จริงวันยังค่ำครับ ส่วนใหญ่พอเรามารู้ทีหลัง ว่าเราถูกโลภะหลอก ก็มักจะ ถูกโทสะที่มีลูกมือ คือความเดือดร้อนใจมาด้วยซ้ำเติมเข้าไปอีก แต่ถ้าเป็นปัญญาที่มี กำลัง ถึงจะรู้ได้ยาก ถ้ามีเหตุปัจจัยพร้อมให้รู้ ก็ไม่เกินวิสัยที่จะรู้ ซึ่งก็จะขาด ลูกมือที่สำคัญไม่ได้เช่นกัน อันได้แก่ สติ ครับ

ขออนุโมทนาครับ

.....เราถูกโลภะหลอก ก็มักจะถูกโทสะที่มีลูกมือ คือความเดือดร้อนใจมาด้วย ซ้ำเติมเข้าไปอีก เป็นไปตามที่คุณแช่มชื่นกล่าวไว้

ขออนุโมทนา

เมตตาก็ความรู้สักที่เป็นมิตร ไม่แข่งดีกับเพื่อน ไม่หวังร้าย มีแต่เกื้อกูลและช่วยเหลือ เพียงแค่เราเห็นคนรอบข้าง คนในบ้าน เรามีความรู้สึกเป็นมิตร หวังดี เมตตาก็จะค่อยๆ เจริญขึ้นจนถึงคนนอกบ้าน เมตตาเป็นกุศล ต่างกับโลภะคือความติดความผูกพันค่ะ

ขออนุโมทนาค่ะ

เพิ่มเติมจากประสบการณ์ชีวิตว่า เมตตานั้น เจริญได้ยากยิ่ง เพราะมีสัตว์ บุคคล และตัวตน เป็นอารมณ์ เพราะเราส่วนใหญ่ยังยึดในบุคคลดังว่ามา เราจึงเจริญเมตตาได้ยากยิ่ง ความยึดมั่นในสัตว์ บุคคล ตัวตน ทำให้เราเกิดอกุศลมากกว่า หมายถึง ถ้าไม่ใช่โทสะ ก็จะกลายเป็น โลภะ (เมตตาเทียม) หาใช่เมตตาหรือมิตรไม่

ขออนุโมทนาครับ