นิดๆ หน่อยๆ ก็ยังดี
ได้ฟังท่านอาจารย์สุจินต์ บริหารวนเขตต์ บรรยายในรายการ "แนวทางเจริญวิปัสสนา"เนื้อหาตอนหนึ่งแสดงถึงประโยชน์ของการสั่งสมการละคลาย สั่งสมการไม่ติดข้องในรูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ ซึ่งเป็นคำบรรยายที่เตือนให้ไม่ประมาทในอกุศลและเตือนให้ไม่ประมาทในกุศลแม้เพียงเล็กน้อย เช่นเดียวกัน จึงขอยกมาเพื่อศึกษาร่วมกันดังนี้ ครับ "ในกาละ (เวลา) นี้ ถ้าสามารถที่จะลดคลายลงบ้างนิดๆ หน่อยๆ ก็เป็นการดี คือ สั่งสมการละคลาย สั่งสมการไม่ติดข้อง ในรูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ ในขณะนั้น เพื่อขณะอื่นที่ละคลายไม่ได้ ก็ยังจะมีกำลังของการที่เคยได้ละคลายมาบ้าง แม้เพียง นิดๆ หน่อยๆ ค่อยๆ สั่งสมทางฝ่ายกุศลไป เพื่อที่ว่าเวลาที่ทางฝ่ายอกุศลมีกำลังมาก อย่างน้อยก็จะผ่านเหตุการณ์นั้นไป เพราะเหตุว่าเคยสั่งสมเหตุปัจจัยที่จะทำให้กุศล คือ การละคลายความติดข้อง ในรูป เสียง กลิ่น รส และโผฏฐัพพะ ทำให้ไม่ประพฤติทุจริตกรรม และก็ยังสามารถที่จะรู้จักตัวเองตามความเป็นจริงว่า “ตราบใดที่ปัญญายังไม่ได้อบรม เจริญขึ้นจนถึงขั้นที่จะดับกิเลสได้เป็นสมุจเฉท (ถอนขึ้นได้โดยเด็ดขาด) เป็นผู้ที่ประมาทอกุศลไม่ได้เลย"
การที่กุศลทั้งหลายในชีวิตประจำวันจะเจริญขึ้นได้ ก็ด้วยความอดทน ที่จะต้องศึกษาพระธรรม ศึกษาให้เข้าใจสภาพธรรมอย่างถูกต้อง ไม่ให้เข้าใจผิด ไม่ให้เข้าใจคลาดเคลื่อนจากความเป็นจริง ไม่ให้มีความเห็นผิด.
ฟังให้เข้าใจ แล้วสังเกต แล้วจะรู้ เช่น นึกถึงอาหารเมื่อเช้านี้ แล้วไม่รู้ว่าเป็นรูป เป็นนาม ก็เป็นอกุศล แต่ผู้ที่เจริญสติปัฏฐาน นึกถึงอาหารเมื่อเช้านี้ว่าอร่อยไม่อร่อย จิตขณะที่นึก จิตอะไรนึก แล้วรู้สภาพจิตที่กำลังนึกขณะนั้นจึงเป็นสติค่ะ