(เกือบ) ถอดใจ ... ที่อินเดีย 6 ลุมพินี สถานที่ประสูติเป็นครั้งสุดท้าย
ลุมพินี สถานที่ประสูติเป็นครั้งสุดท้าย
เมื่อคืนนี้แม้จะเดินทางลำบากบนทางขรุขระ กายจะเมื่อยล้าเพราะต้องหัวสั่นหัวคลอน บาง ท่านที่นั่งข้างหลังบอกว่า รถเหวี่ยงจนเวียนศีรษะแถมแอร์รถยังหนาวจัด ถ้าปิดช่องแอร์ ไฟจะ ช็อต เคยเกิดขึ้นหนหนึ่งแล้ว โชคดีที่มีช่างซ่อมรถอยู่ในขบวนด้วย จึงแก้ไขได้ทันการ คนนั่ง ด้านหนังจึงใส่เสื้อผ้าราวกับอยู่ขั้วโลกเหนือ แต่โชคดีที่ยังเพลิดเพลินไปกับคำบรรยายธรรมะ เกี่ยวกับเรื่องราวการประสูติของพระโพธิสัตว์เป็นครั้งสุดท้ายในสังสารวัฏฏ์ หลังจากที่ทรง บำเพ็ญพระบารมียาวนานถึง ๔ อสงไขยแสนกัป ด้วยพระมหากรุณาที่ทรงต้องการช่วยสัตว์ โลกที่มืดบอดให้พ้นจากทุกข์ แม้ว่าพระองค์สามารถบรรลุเป็นพระอรหันต์ได้ในวันที่พระทีปังกรพุทธเจ้าทรงพยากรณ์ว่า จะได้เป็นพระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าก็ตาม แต่เพราะทรงมีพระ อัธยาศัยใหญ่ ไม่ปรารถนาจะตรัสรู้เพียงพระองค์เดียว จึงต้องทรงเกิด แก่ ตายนับไม่ถ้วน ทั้ง ในอบายภูมิและสุคติภูมิ เพื่อบำเพ็ญพระบารมีให้เต็มเปี่ยมจนสามารถรู้แจ้งความจริงและสอน หมู่สัตว์ที่สะสมบารมีมาให้รู้ตามด้วย ถ้าไม่มีผู้ใดปรารถนาพุทธภูมิ สัตว์โลกทั้งหลายก็คงต้อง เวียนเกิดเวียนตายในกองทุกข์ไปอีกนานแสนนาน เพราะไม่สามารถรู้ความจริงได้ด้วยตนเอง ดังนั้นสิ่งที่ได้ยากในโลกจึงมี ๔ ประการ คือ ความได้อัตภาพเป็นมนุษย์ เป็นการยาก ๑ ชีวิต ของสัตว์ทั้งหลาย เป็นอยู่ยาก ๑ การฟังพระสัทธรรม เป็นของยาก ๑ การอุบัติขึ้นแห่ง พระพุทธเจ้าทั้งหลาย เป็นการยาก ๑
แม้การอุบัติขึ้นของพระพุทธเจ้าทั้งหลายจะเป็นการยากอย่างยิ่ง แต่พวกเราก็โชคดีที่ ได้เกิดมาเป็นมนุษย์ ในสมัยที่คำสอนของพระพุทธเจ้ายังอยู่ครบบริบูรณ์ มีกัลยาณมิตร คือ ท่านอาจารย์สุจินต์ บริหารวนเขตต์นำคำสอนของพระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้ามาพร่ำสอน บ่อยๆ เนืองๆ ส่วนเรื่องการฟังพระสัทธรรมนั้น เป็นเรื่องที่เราต้องฟังเอง เพราะถ้าไม่มี ศรัทธาเพียงพอ การฟังธรรมก็เป็นเรื่องยากอย่างยิ่ง แม้แต่ผู้สะสมบารมีที่จะบรรลุคุณธรรม เป็นพระโสดาบันในชาตินั้น อย่างนายกาละ บุตรของท่านอนาถบิณฑิกเศรษฐีเป็นต้น แม้ ท่านเศรษฐีจะเป็นผู้มีศรัทธาอย่างยิ่ง และเป็นพระอริยบุคคลแล้ว แต่บุตรชายของท่าน ก็ ไม่สนใจไปเฝ้าพระศาสดา เพื่อฟังธรรมหรือช่วยกิจของสงฆ์เลย ท่านเศรษฐีคิดว่า ถ้าเขามี อัธยาศัยอย่างนี้จะต้องไปนรกแน่ ท่านคิดว่า คนไม่อยากได้เงินไม่มี จึงจ้างให้เขาไปวัด ถืออุโบสถวันละ 100 กหาปนะ เขาไปวัดนอนสบาย ไม่ได้ฟังธรรมเลย กลับมารับเงินใน ตอนเช้า ต่อมาท่านเศรษฐีก็ให้ 1,000 กหาปนะ เพื่อฟังธรรมแล้วนำมาเล่าให้ฟัง คราวนี้ เขาตั้งใจฟังเพื่อให้เข้าใจ คือ ฟังด้วยดี เมื่อเข้าใจเนื้อความที่พระผู้มีพระภาคทรงแสดงแล้ว ความเข้าใจหรือปัญญานั้นก็ทำกิจของความเข้าใจ คือ ระลึกรู้ลักษณะของสภาพธรรมะ ที่ กำลังปรากฏในขณะนั้น จนรู้แจ้งอริยสัจธรรม เป็นพระโสดาบัน ไม่ยอมรับเงินค่าจ้าง เพราะได้สมบัติที่ประเสริฐแม้กว่าสมบัติของพระเจ้าจักรพรรดิ แม้กว่าสมบัติในเทวโลก และพรหมโลก เพราะปิดประตูอบาย และจะเกิดอีกไม่เกิน 7 ชาติ
พระศาสดาทรงตรัสพระคาถาว่า “โสดาปัตติผล ประเสริฐกว่าความเป็นเอกราชในแผ่นดิน กว่าการไปสู่สวรรค์ และ กว่าความเป็นใหญ่ ในโลกทั้งปวง”
เรื่องการฟังธรรมจึงบังคับกันไม่ได้ แล้วแต่การสะสม บางท่านอาจจะไม่ชอบฟังธรรมเลย แต่ พอถึงเวลาได้ฟังก็เข้าใจได้เร็วอย่างนายกาละ บุตรของท่านอนาถบิณฑิกเศรษฐีเป็นต้น พวก เราในรถบัส 4 ก็เช่นเดียวกัน มีบางท่านขอร้องให้หยุดแสดงธรรม เพราะฟังนานแล้วเครียด ไกด์อินเดียจึงร้องเพลงแขกให้ฟัง ความจริงเสียงเขาก็เพราะดี แต่ฟังไม่รู้เรื่อง นักร้องตัวจริง อย่างน้องตู๋ น้องนภา คุณน้อย คุณหน่อย คุณธร จึงต้องแสดงความสามารถ แต่ละท่านร้องเพลงได้เพราะ ทำให้เพลิดเพลินลืมหิว ลืมง่วงได้เลย ร้องกันจนกระทั่งหมดเพลงที่จำได้ จน ต้องร้องเพลง “สู้ไม่ถอย” ซึ่งร้องกันได้เกือบทุกคนในรถ
รุ่งขึ้นไปลุมพินี สังเวชนียสถานแห่งแรก สังเวชะ คือ เครื่องกระตุ้นเตือนให้ระลึกถึงการประสูติ ของเจ้าชายสิทธัตถะผู้จะเป็นพระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า ตรัสรู้ชอบด้วยพระองค์เอง ถึง พร้อมด้วยวิชชาและจรณะ ผู้เสด็จไปดีแล้ว ผู้รู้แจ้งโลก ผู้ฝึกบุรุษอย่างยอดเยี่ยม ผู้เป็นศาสดา ของเทวดาและมนุษย์ทั้งหลาย ผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบาน ผู้มีโชค ผู้จำแนกพระธรรมให้เหมาะแก่ อัธยาศัยของเวไนยสัตว์ เพื่อให้มีศรัทธาน้อมระลึกถึงพระมหากรุณาของพระองค์ที่มีต่อเรา สัตว์โลกผู้ยังมืดบอดด้วยความไม่รู้ และตั้งใจศึกษาคำสอนที่ได้มาแสนยากนี้ของพระองค์เพื่อ ให้เข้าใจความจริงที่ทรงแสดงเพื่อให้เกิดปัญญาระลึกรู้ลักษณะของสภาพธรรมะที่กำลัง ปรากฏเดี๋ยวนี้ ตามความเป็นจริง
ไปลุมพินีที่ประสูติแต่เช้า ความจริงอยู่หน้าโรงแรมเอง คราวก่อนให้เข้าอีกทางหนึ่ง ซึ่ง ต้องนั่งรถบัสไป แล้วต่อด้วยสามล้อถีบ แต่ครั้งนี้ให้เข้าทางหน้าโรงแรมนิวคริสตัล จะเดินไป ก็ได้ ไม่ไกลนัก แต่ไกด์ก็ให้ขึ้นรถ 3 ล้อถีบ บริเวณดูสะอาดขึ้นมาก เพราะศรัทธาคนไทยมา ปูอิฐเป็นทางเดินรอบสถานที่ น้องเต้ยนำผ้าจากเมืองไทย ด้วยเงินของคณะทัวร์ ห่มรอบ เสาพระเจ้าอโศก แล้วเวียนเทียนประทักษิณ 3 รอบ ในวิหารมหามายาเทวี มีรอยพระบาท ของพระโพธิสัตว์ และป้ายบอกว่า เป็นสถานที่ประสูติ เดินชมสถานที่รอบๆ ดูสระสรงสนาน ของพระมารดาหลังประสูติ ซึ่งทำขึ้นมาใหม่ พบคนไทยมานมัสการหลายกลุ่ม
วันนี้ก็ต้องรีบทานอาหารกลางวันตั้งแต่ 11 โมงเหมือนเดิม เพื่อเดินทางไปกุสินารา ระยะทาง ไม่ต้องพูดถึง อย่างไรก็ไม่ต่ำกว่า 8 ชั่วโมง มาอินเดียก็อย่างนี้แหละ ต้องทำใจไว้ก่อน หิวก็หา อะไรทานในรถ ง่วงก็นอนในรถ ถ่ายปัสสาวะก็ข้างๆ รถ สบายดีออก แต่คิดว่าจะไม่มาอีกแล้วนะอินเดีย
... อ่านตอนต่อไป ...
(เกือบ) ถอดใจ ... ที่อินเดีย 7
... อ่านย้อนหลัง ...
(เกือบ) ถอดใจ ... ที่อินเดีย 5
(เกือบ) ถอดใจ ... ที่อินเดีย 4
(เกือบ) ถอดใจ ... ที่อินเดีย 3
ขอบคุณ และขออนุโมทนาในกุศลจิตที่งดงามถ่ายทอดเรื่องราวค่ะ
ส่วนที่จบท้ายว่า จะไม่ไปอินเดียอีกแล้ว ... ความคิดนั้นก็ไม่ใช่เรา ฉะนั้น อนาคตอาจเปลี่ยนใจได้นะคะขึ้นอยู่กับเหตุปัจจัย
ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคพระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองคนั้น
กราบเท้าบูชาคุณท่านอาจารย์สุจินต์ บริหารวนเขตต์ ด้วยความเคารพยิ่ง
ขอกราบอนุโมทนาในกุศลวิริยะ ของคุณแม่ เป็นอย่างยิ่ง
อ่านแล้วก็อดอมยิ้มไม่ได้ตอนร้องเพลงสุดท้าย อยากเห็นบรรยากาศสดคงครึกครื้นเชียวนะคะ
