สำนึกในความเป็นพระภิกษุ

เราเป็นพุทธบริษัท เราจะทอดทิ้งบริษัทหนึ่งคือภิกษุหรือ ภิกษุก็เป็นบริษัทหนึ่งในพุทธบริษัท ขณะนี้ก็มี ๓ อุบาสก อุบาสิกา ภิกษุ เแล้วจะละเลยทอดทิ้งพระภิกษุหรือ หรือว่าควรที่จะได้พูดถึงสิ่งที่ทำให้สำนึกในความเป็นพระภิกษุเหมือนกับคฤหัสถ์ ที่เป็นอุบาสก อุบาสิก ก็สำนึกในการที่จะต้องเข้าใจพระธรรม พระภิกษุก็เข้าใจทั้งพระธรรมด้วย พระวินัยด้วย

พระธรรมวินัยทั้งหมดทั้ง ๓ ปิฎก เป็นประโยชน์เกื้อกูลทั้งแก่บรรพชิต และคฤหัสถ์ ไม่ใช่ว่าคฤหัสถ์จะศึกษาเฉพาะพระสูตร พระอภิธรรม พระวินัยไม่เกี่ยว นั่นไม่ใช่เลย นั่นคือผู้ที่ไม่เห็นคุณค่าของคำของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าไม่ว่าจะตรัสเรื่องอะไร เป็นไปเพื่อประโยชน์ทั้งหมด

ถ้าไม่มีกิเลส ก็ไม่มีการบัญญัติพระวินัยเลย แต่พระวินัยทุกข้อ บัญญัติเมื่อพระภิกษุทั้งหลายทำผิด เพราะยังมีกิเลสอยู่ ทรงประชุมสงฆ์แล้วก็บัญญัติว่าเป็นสิ่งที่สงฆ์เห็นพร้อมว่าเหมาะควรก็บัญญัติ ไม่ใช่ตามที่ภิกษุคิดอย่างหนึ่ง และพระองค์คิดอย่างหนึ่ง แต่ต้องให้สงฆ์เห็นว่าถูก และสมควรด้วยที่จะบัญญัติให้เป็นข้อประพฤติปฏิบัติของภิกษุทั้งหมดตลอดไป ทุกกาลสมัย เราควรจะรู้หรือไม่ หรือว่าเราคิดว่าไม่ควรรู้เพราะเราไม่ใช่พระภิกษุ แต่เราก็เป็นพุทธบริษัทใช่หรือไม่

ขอเชิญรับฟัง

พระคือใคร มีเพื่ออะไร

ความเป็นภิกษุอยู่ที่พระวินัย