ตั้งแต่ศึกษาธรรมะ ท่านเคยเบื่อบ้างไหม ?
ตั้งแต่ศึกษาธรรมะ ท่านเคยเบื่อบ้างไหม ขอเชิญอ่านความเห็นของบางท่าน
ธิดารัตน์ ถามว่าตั้งแต่ศึกษาธรรม เคยเบื่อไหม ก็คงจะต้องยอมรับตามความเป็นจริงว่า ก็ต้องมีบ้าง เพราะว่าเราไม่สามารถฟังธรรมได้ตลอดเวลา เวลาที่เราอยากจะเพลิดเพลิน ตอนนั้นเราก็ไม่อยากฟังแล้ว เป็น ในขณะที่อกุศลครอบงำ เราก็จะหนีห่างจากธรรมไป แต่ในขณะที่เราเห็นโทษ เราก็จะกลับมาฟังธรรมใหม่
ธีรพันธ์ ก็เคยเบื่อครับ ความเบื่อไม่ทำให้ปัญญาเกิดขึ้น ช่วยไม่ได้จริงๆ เพราะว่าฟังธรรมเพื่อให้เกิดปัญญา ถ้าเบื่อแล้วจะมีปัญญาที่ไหนละครับ ความเบื่อก็คืออกุศลนั่นเอง ถ้ามีปัญญาแล้ว มีความเข้าใจแล้ว ก็คลายความเบื่อ แล้วก็มีความสนใจ มีฉันทะที่จะฟังธรรม หรือจะศึกษา สนทนาธรรม ความเบื่อช่วยอะไรไม่ได้จริงๆ ให้เห็นว่า พระธรรมเป็นสิ่งที่ยาก เพราะวัตถุประสงค์ของการศึกษา ศึกษาเพื่ออะไร ผู้ที่เบื่อ ถ้าวัตถุประสงค์ไม่ถูกต้อง ก็ทำให้เบื่อได้
แล้วท่านวิทยากรและตัวท่านทั้งหลายเองเคยเบื่อ หรือท้อแท้บ้างไหม ครับ ที่จะฟังและศึกษาธรรมะ
ขอเชิญร่วมกันแสดงความคิดเห็น และรับฟังไฟล์การสนทนาต่อไปนี้..
ตั้งแต่ศึกษาธรรมะ_เคยเบื่อไหม?
ผู้ที่เห็นประโยชน์ แม้ความเบื่อก็เห็นว่าเป็นธรรม
ฟังสบายๆ ไม่เบื่อเพราะเห็นประโยชน์
ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น
ไม่พ้นจากสภาพธรรมที่มีจริง เป็นธรรมไม่ใช่เรา และเป็นอนัตตา บังคับบัญชาไม่ได้ เมื่อเหตุปัจจัยพร้อม สภาพธรรมนั้นก็เกิดได้ แม้ความเบื่อ ครับ
ความเบื่อ ก็ไม่พ้นจากสภาพธรรมที่มีจริง นั่นก็คือ โทสะ ขณะที่เบื่อ ก็เกิดโทสะไม่พอใจใน สิ่งนั้น จึงเปลี่ยนไปทำ ไปชอบสิ่งใหม่ ซึ่งสาเหตุ ก็ไม่ได้มาจากอื่นไกล ก็เพราะอาศัยกิเลส คือ โลภะที่เกิดขึ้น ที่เป็นผู้ที่มีความติดข้องมาก ก็ทำให้เบื่อได้ง่าย ในอารมณ์นั้น หากเป็นผู้ที่ไม่มีโลภะเลย จะเบื่อได้อย่างไร
สมดังพระธรรมที่พระพุทธเจ้าทรงแสดง เทวดาทูลถามพระพุทธเจ้าว่า พระองค์ไม่ทรงเบื่ออะไรบ้างหรือ พระพุทธเจ้าตรัสว่า เรายินดีเพลิดเพลินอะไร จึงเบื่อเล่า นี่แสดงให้เห็นว่า เพราะอาศัยกิเลส คือ โลภะ ทําให้เป็นผู้ที่เกิดความเบื่อหน่าย ยิ่งติดข้อง เบื่อหน่าย ก็เบื่อได้ง่ายเข่นกัน เพราะโลภะเป็นปัจจัย ให้เกิดโทสะครับ และที่สำคัญที่สุด กิเลสที่เป็นต้นเหตุของอกุศลทุกประการ แม้แต่ความเบื่อ ก็คือ อวิชชา ความไม่รู้ ที่ทำให้มีความยินดีพอใจ ในสิ่งต่างๆ และ เมื่อไม่ทำให้เกิดความยินดีแล้ว ก็ทำให้เกิดความเบื่อตามมาด้วยครับ
ความเบื่อหน่ายอีกนัยหนึ่ง ดังนี้
ความเบื่อหน่าย องค์ธรรม คือ ปัญญาที่รู้ตามความเป็นจริง แต่ไม่ใช่ความเบื่อหน่ายที่เป็นโทสะ ไม่ชอบใจในความไม่สบาย ป่วยของร่างกาย แต่เห็นตามความเป็นจริง ที่เป็นวิปัสสนาญาณ เบื่อหน่ายในขันธ์ เพราะ เห็นถึงลักษณะของสภาพธรรมตามความเป็นจริงในขณะนั้นด้วยปัญญา ระดับสูง จึงเบื่อหน่ายด้วยปัญญาและถึงการดับกิเลสด้วยวิปัสสนาญาณขั้นอื่นๆ เกิดขึ้น ครับ เพราะฉะนั้น จึงไม่พ้นไปจากเรื่องของปัญญาเป็นสำคัญ หากไม่มีปัญญา ตั้งแต่เริ่มต้นแล้ว ก็สำคัญ เบื่อหน่าย ด้วยความเป็นเราไม่รู้ว่าเป็นแต่เพียงธรรมเป็นไป การสะสมปัญญาที่จะถึงความเบื่อหน่ายที่เป็นปัญญาระดับสูง จึงต้องเริ่มจากการฟังพระธรรมให้เข้าใจ ปัญญาที่เกิดขึ้น จึงเป็นไปตามลำดับไม่ข้ามขั้น ไม่มีตัวตนที่จะทำให้เบื่อหน่าย แต่เมื่อปัญญาถึงพร้อม ความเบื่อหน่ายย่อมเกิดขึ้น ในสภาพธรรมที่กำลังปรากฎในขณะนี้
ดังนั้น ความเบื่อมีจริง เป็นธรรมไม่ใช่เรา เป็นอกุศล มีเหตุก็เกิดขึ้น หนทางการดับกิเลส จึงไม่ใช่การจะไม่เบื่อ เพราะ เบื่อเกิดแล้ว แต่หนทางที่ถูกคือ ค่อยๆ เข้าใจขั้นการฟังว่า แม้เบื่อ ก็เป็นธรรม อกุศล คือ เบื่อ ก็มีจริงเป็นธรรมไม่ใช่เรา การเข้าใจเช่นนี้ ย่อมค่อยๆ ละ อวิชชา ความไม่รู้ และความเห็นผิดที่ยึดถือว่าเราเบื่อ อันเป็นหนทางการดับกิเลสที่ถูกต้อง ครับ
ขออนุโมทนา
ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น
เมื่อเห็นประโยชน์แล้วก็จะมีศรัทธามีความจริงใจที่จะศึกษาที่จะฟังเพื่อความเข้าใจถูกเห็นถูกยิ่งขึ้นตรงตามพระธรรมที่พระสัมมาสัมพระเจ้าทรงแสดง แม้ว่าจะมีอกุศลแทรกคั่น เช่น เบื่อเป็นต้น ก็คือ ธรรมที่เกิดเพราะเหตุปัจจัย ไม่ใช่เรา ครับ
ขอบพระคุณและขออนุโมทนาครับ
เบื่อก็เป็นธรรมะ หากหวัง แล้วยังไม่เข้าใจ ก็จะปิดกั้นทันที ความเข้าใจจะมีมาแต่ใดหากขาดการฟัง กราบอนุโมทนาสาธุค่ะ
