(เกือบ) ถอดใจ ... ที่อินเดีย 11 ปลื้มปีติที่พุทธคยา
ปลื้มปีติที่พุทธคยา
หลังจากหลับสนิทที่โรงแรมรอยัลเรสซิเดนซี คยาแล้ว ตอนเช้าเดินทางไปสมาคมมหาโพธิ์ เพื่อนมัสการพระบรมสารีริกธาตุและพระธาตุของพระอัครสาวก ท่านพระสารีบุตรและท่านพระ โมคคัลลานะ
สมาคมมหาโพธิ์ในวันนี้ต่างจากเมื่อ 2 ปีก่อนมาก ข้างหน้ามีรูปปั้นและแท่นบูชา ของท่าน อนาคาริกะธัมมปาละ ชาวศรีลังกา ผู้อุทิศตนตลอดชีวิตเรียกร้องให้พุทธสถานในอินเดียกลับ มาเป็นของชาวพุทธ และก่อตั้งสมาคมมหาโพธิ์ทั่วอินเดีย ชัยยะศรีวิหารที่เดิมทำชั่วคราวเป็น พื้นปูนหลังคาคลุมด้วยผ้าใบ ก็ก่อสร้างเป็นตึกสวยงาม มีตึกเพิ่มหลายหลัง รอบๆ บริเวณก็เป็น ระเบียบ สะอาด สวยงาม จนผิดตา ประตูด้านหน้าเปิดให้เฉพาะพวกเราเข้าไปได้เท่านั้น เพราะ มีขอทานมาออกันเต็มทางเข้า
เมื่อนมัสการพระบรมสารีริกธาตุแล้ว มีเวลาเหลือก่อนจะถวายเพล จึงเดินไปชมโบสถ์ ของวัดธิเบต ที่อยู่ติดกับสมาคม เห็นพื้นโบสถ์ปูด้วยไม้จากภูฐานสวยงามด้วยศรัทธา ของ คุณหน่อง เสาวนีย์ นามวิชัย และพวกเราร่วมด้วยเล็กน้อย ขออนุโมทนาอีกครั้งค่ะ
ต่อจากนั้นก็ถวายภัตตาหารและย่ามพร้อมของที่เตรียมจากกรุงเทพ ไปถวายพระศรีลังกา ในตึกหลังใหม่ด้วย
ตอนบ่ายมีหลายท่านไปร่วมทำทานให้ผู้ยากไร้ที่พวกเราได้บริจาคเงินกันคนละ 300 บาท ที่สมาคม แต่เราขอนอนต่อ เพราะอ่อนเพลียจากการเดินทางเมื่อคืนนี้ ได้ยินมาว่า เมื่อวาน ที่ ท่านอาจารย์และคณะเลี้ยงนั้น ผู้ยากไร้นั่งกันเป็นระเบียบเรียบร้อยดี แต่วันนี้ระหว่างนั่งรอ อาหารมาแจก พอได้ยินว่า มีการแจกเงินเท่านั้น ผู้ยากไร้ก็แย่งกันไปรับเงิน ชุลมุนไปหมด การแจกอาหารก็ต้องยุติลง และเหตุการณ์เป็นอย่างไรต่อไปไม่ทราบ เห็นอกุศลที่ให้ผลทันตา คือ เมื่อมีโลภะมากเกินควร ลาภเลยหายหมด อดทั้งอาหารและเงิน (หรือเปล่า? ไม่แน่ใจ) เหมือนนิทานอิสปเรื่องสุนัขกับเงาในน้ำ
ตอนบ่ายสามได้ไปร่วมสนทนากับท่านอาจารย์ที่โรงแรมอิมพีเรียล ได้เห็นภาพพระนาง เหมมาลากับพระสวามี ที่ซ่อนพระเขี้ยวแก้วไว้ในมวยผม เพื่อหลบภัยไปศรีลังกา เป็นฝีมือวาด ของคุณพี่สุจิตต์ อึ้งภากรณ์ ที่มอบให้โรงแรมอิมพีเรียลเป็นของขวัญวันเปิดโรงแรม
รายละเอียดของการสนทนาธรรม อาจารย์คำปั่น อักษรวิลัยได้รายงานให้ทราบแล้วอย่าง รวดเร็วทันใจ ขออนุโมทนาในกุศลวิริยะค่ะ แต่เราได้ฟังบางประโยคของท่านอาจารย์แล้ว เข้าไปในใจ คือ พระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงบำเพ็ญบารมีเพื่อพวกเรา รู้สึกซาบซึ้งปีติ อย่างยิ่ง เพราะเห็นจริงตามที่ท่านอาจารย์กล่าว ท่านทรงเป็นถึงพระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า หมดทุกข์ทั้งปวงแล้ว แต่ที่ทรงวิริยะเทศนาสั่งสอนตลอดอายุขัยของท่านถึง ๔๕ พรรษาจนถึง วันปรินิพพาน ไม่ใช่เพื่อพระองค์เอง แต่เพื่อพวกเราจะได้มีโอกาสได้ยินได้ฟังความจริงที่ทรง ประจักษ์แจ้งแล้ว ขอนอบน้อมพระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น พร้อมด้วยพระธรรมที่
ทรงตรัสไว้ดีแล้ว และพระอริยสงฆ์สาวกที่รักษาพระธรรมสืบต่อจนมาถึงพวกเราในวันนี้ ต่อจากนั้นก็เดินทางไปประทักษิณเจดีย์พุทธคยาและต้นพระศรีมหาโพธิ์ โดยเริ่มเดินจาก สมาคมมหาโพธิ์ มีพระภิกษุศรีลังกาหลายรูปเดินนำหน้าท่านอาจารย์ และคณะของพวกเรา ประมาณ 200 คนเข้าบริเวณพระเจดีย์ ที่ปรับปรุงใหม่ มีรั้วสูงกั้นด้านซ้ายที่เคยเป็นร้านขาย ของ ดูสะอาดกว่าเดิม ห้ามขอทานเข้าไปนั่งบริเวณทางเดิน แต่เห็นยามพลบค่ำ ไม่ชัดเจน ทราบว่าเคยเกิดเหตุระเบิดที่พุทธคยาเมื่อหลายปีก่อน ทำให้มีด่านตรวจของทหาร และด่าน ตรวจวัตถุระเบิดก่อนเข้าไปในบริเวณพระเจดีย์
มองเห็นสีทองของยอดพระเจดีย์กระทบแสงไฟเปล่งประกายสวยงาม เป็นศรัทธาของคนไทย ที่มีสมเด็จพระวันรัต วัดบวรนิเวศ (จุนท์ พรหมคุตโต ปธ. ๙) เป็นประธาน รวบรวมทองคำจาก ผู้มีจิตศรัทธาได้ ๒๘๙ กก. เพื่อครอบยอดพระเจดีย์ส่วนบนที่ประดิษฐานพระบรมสารีริกธาตุ ด้วยทองคำแท้
ท่านเล่าว่า ด้วยบารมีของพระพุทธเจ้า มีผู้จะบริจาคเกินกว่านี้มาก แต่ขอรับเพียงเท่าที่ ต้องใช้ เพราะไม่ทราบว่าาจะนำทองคำที่เหลือไปทำอะไร ขออนุโมทนากุศลศรัทธาของ ท่านทั้งหลายด้วยความปีติซาบซึ้งอย่างยิ่ง เพราะท่านผู้บริจาคทั้งหลายทราบว่า พระคุณ ของพระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้านั้นมากมายประมาณค่าไม่ได้ แม้ทองคำที่มีค่ามากก็ยังเล็ก น้อย แต่ก็มากที่มนุษย์จะหาได้ อย่างไรก็ตามอามิสบูชาก็ยังมีผลไม่เท่ากับปฏิบัติบูชา เพราะ อามิสบูชานั้นแม้มีอานิสงส์มาก ผู้ใดทำก็ได้รับเฉพาะบุคคลนั้นและผู้อนุโมทนา แต่ปฏิบัติบูชา เป็นการบูชาอย่างสูงสุด เพราะทำให้ผู้ปฏิบัติพ้นจากทุกข์ในสังสารวัฏฏ์ได้จริง และสามารถ ดำรงไว้ซึ่งคำสอนของพระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าให้ยืนยาวต่อไป ด้วยการศึกษาพระธรรม ให้เข้าใจ จนความเข้าใจนั้นทำกิจประพฤติปฏิบัติตามพระธรรมคำสอน แล้วช่วยกันเผยแพร่ให้ คำสอนของพระองค์ดำรงต่อไป ตราบเท่าที่ยังมีคนสามารถเข้าใจได้ พระองค์ทรงตรัสไว้ใน มหาปรินิพพานสูตรว่า
ดูกรอานนท์ ตถาคตจะชื่อว่าอันบริษัทสักการะ เคารพ นับถือ บูชา นอบน้อมด้วยเครื่อง สักการะประมาณเท่านี้หามิได้ ผู้ใดแลจะเป็นภิกษุ ภิกษุณี อุบาสกหรืออุบาสิกาก็ตาม เป็นผู้ ปฏิบัติธรรมสมควรแก่ธรรม ปฏิบัติชอบ ปฏิบัติตามธรรมอยู่ ผู้นั้นย่อมชื่อว่าสักการะ เคารพ นับถือ บูชาตถาคตด้วยการบูชาอย่างยอด เพราะเหตุนั้นแหละอานนท์ พวกเธอพึงสำเหนียก อย่างนี้ว่า เราจักเป็นผู้ปฏิบัติธรรมสมควรแก่ธรรม ปฏิบัติชอบ ประพฤติตามธรรมอยู่ ดังนี้ ฯ
เมื่อเดินประทักษิณรอบพระเจดีย์รอบใหญ่แล้ว ก็พากันกล่าวคำขอขมาพระรัตนตรัยเพื่อ สำรวมระวังกาย วาจา ใจในกาลต่อไป
หลังจากนั้นก็แยกย้ายตามอัธยาศัย พวกเราลงมาประทักษิณรอบพระศรีมหาโพธิ์อีกครั้ง และกราบนมัสการพระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าที่แท่นวัชรอาสน์ สถานที่ประทับตรัสรู้ในคืน วันเพ็ญ เดือน ๖ เมื่อกว่า ๒๖,๐๐ ปีมาแล้ว รู้สึกถึงความสงบเย็นของสถานที่แห่งนี้ อยากจะ นั่งนานๆ ที่ใต้ต้นพระศรีมหาโพธิ์ ทั้งในยามเช้า ยามบ่าย ยามเย็น ยามค่ำ ไม่ใช่รีบร้อนมา แค่สองชั่วโมงอย่างนี้ อยากจะมาเฉพาะพุทธคยาแห่งเดียว และพักใกล้ๆ สามารถเดินไปมา ได้เอง ลืมไปแล้วว่า ถอดใจจะไม่มาอินเดียอีกแล้ว คงต้องมาอีกหลายๆ ครั้ง ถ้าสามารถ คือ พร้อมทั้ง ศรัทธา ทรัพย์ เวลา และสุขภาพที่แข็งแรง
... อ่านตอนต่อไป ...
(เกือบ) ถอดใจ ... ที่อินเดีย 12
... อ่านย้อนหลัง ...
(เกือบ) ถอดใจ ... ที่อินเดีย 10
(เกือบ) ถอดใจ ... ที่อินเดีย 9
(เกือบ) ถอดใจ ... ที่อินเดีย 8
(เกือบ) ถอดใจ ... ที่อินเดีย 7
(เกือบ) ถอดใจ ... ที่อินเดีย 6
(เกือบ) ถอดใจ ... ที่อินเดีย 5
(เกือบ) ถอดใจ ... ที่อินเดีย 4
(เกือบ) ถอดใจ ... ที่อินเดีย 3
ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น
กราบบูชาคุณและอนุโมทนาท่านอาจารย์สุจินต์ บริหารวนเขตต์
อนุโมทนาในกุศลจิตของทุกท่านค่ะ
ขอบพระคุณและขออนุโมทนาในกุศลวิริยะของพี่แดง (พลอากาศตรีหญิง กาญจนา เชื้อทอง)
สำหรับเรื่องเล่า " (เกือบ) ถอดใจ ... ที่อินเดีย" ทุกๆ ตอน เต็มไปด้วยสาระ ความรู้ ก่อให้เกิดศรัทธาที่มั่นคงขึ้นในพระศาสนา ตั้งแต่ได้อ่านเรื่องของพี่แดงมาเมื่อหลายปีก่อน จนถึงบัดนี้ พี่แดงได้เล่าถึงความคิดของตนเองทุกครั้งหลังจากกลับมาว่า ถอดใจที่จะไม่ไปอินเดียอีกแล้ว แต่ ก็ทราบว่า พี่แดงยังคงไปอินเดียทุกปี ต่อเนื่องมาไม่เคยขาดอีกเช่นกัน กราบขอบพระคุณพี่แดง สำหรับเรื่องเล่าที่ตรงจากใจ ให้ผู้อ่านได้เห็นความเป็นปรกติจริงๆ ในชีวิตของผู้ที่ศึกษาธรรมะ ที่เป็นปรกติ ไม่ผิดไปจากปกติเลย สิ่งที่ต่างจากชีวิตโดยปรกติของบุคคลโดยทั่วไป คือ ความเข้าใจพระธรรม ความเข้าใจความจริง ของสิ่งที่มีจริงๆ ในปัจจุบันขณะนี้ ซึ่งเป็นสาระที่สำคัญที่สุด ในชีวิต
ขออนุโมทนาในกุศลศรัทธาของคุณหน่อง เสาวณีย์ นามวิชัย และ กราบขอบพระคุณและขออนุโมทนาตากล้องอาสาสมัครประจำมูลนิธิฯ ทุกๆ ท่าน สำหรับภาพทุกภาพ ที่สวยสดงดงาม เต็มไปด้วยเรื่องราว ตามมุมมองของแต่ละท่าน ซึ่งเป็นประโยชน์อย่างยิ่ง สำหรับทุกๆ ท่าน เพื่อการระลึกในกุศลกรรมนั้น แล้วๆ เล่าๆ
... สาธุ ...
