สนทนาธรรมข้ามปีที่ไซ่ง่อน 7 สามเหลี่ยมปากแม่น้ำโขง
สามเหลี่ยมปากแม่น้ำโขง
3/01/2558
วันนี้งดสนทนาธรรม เพื่อให้วิทยากรได้หยุดพักผ่อน 1 วัน คุณ Thai พาพวกเราทั้งหมด และคนเวียดนามบางส่วน นั่งรถบัสคันใหญ่ออกนอกเมืองไซ่ง่อนลงใต้ ไปสามเหลี่ยมปาก แม่นำ้โขง ระยะทาง 90 กม. แต่ใช้เวลา 2 ชั่วโมง คราวก่อนไปแล้ว ยังจำได้ แต่คราวนี้ไม่มี อะไรเหมือนเดิมเลย
เพราะสามเหลี่ยมปากแม่นำ้โขงนั้นใหญ่มาก แล้วแต่จะไปเที่ยวชมจุดไหน ต้นแม่นำ้โขง อยู่ธิเบต ไหลผ่านจีน พม่า ลาว ไทย เขมร ก่อนไหลลงสู่ทะเลที่เวียดนาม ซึ่งแยกย่อยออก เป็นแม่น้ำสายเล็ก 9 สาย มองจากเครื่องบินมีลักษณะเหมือนมังกร เมืองที่จะไปลงเรือนั้น สะอาด สวยงาม มีโรงแรมหลายแห่ง จำชื่อเมืองไม่ได้
ลงจากรถบัส ขี้นเรือขนาดกลางล่องแม่น้ำ แวะชมโรงงานทำอิฐ โรงงานทำมะพร้าว โรงงานทำเสื่อ แต่ละแห่งก็ขายของที่ระลึก
แล้วนั่งรถขนาดเล็ก มีที่นั่ง 2 แถว นั่งได้ข้างละ 3 คน ไม่มีหลังคา แล่นไปตามถนนซีเมนต์ เล็กๆ ที่เดิมคงเป็นร่องสวน พาไปทานอาหารกลางวันในสวนมะพร้าวที่เป็นธรรมชาติจริงๆ อาหารเวียดนามนั้น ส่วนใหญ่เป็นแผ่นแป้งห่อด้วยผัก เนื้อสัตว์ ใส่น้ำจิ้ม แล้วห่อเป็นท่อน กลมๆ
วันนี้เนื้อสัตว์ เป็นปลาทอด ตั้งมาดูเหมือนปลาทอดแล้วว่ายน้ำมาสู่ปาก มีหัวปลีชุบแป้ง ทอด ขนมจีน และอื่นๆ
รับประทานข้าวแล้วต้องเดินไปตามร่องสวน แต่ปรับปรุงทางด้วยแผ่นซีเมนต์ และไม่ต้อง ข้ามร่องสวนด้วยต้นมะพร้าว เพราะพาดด้วยแผ่นซีเมนต์แทน คณะท่านอาจารย์ไม่เดินมาด้วย ก็อยู่สนทนาธรรมที่ร้านอาหารแล้วเดินทางกลับด้วยแท๊กซีไปขึ้นรถบัส
พวกเราเดินมาประมาณ 200 เมตร ก็นั่งเรือแจวชมสวน บรรยากาศในสวนก็ร่มรื่น แต่ตอน นี้เริ่มมีรถมอเตอร์ไซด์วิ่งมากขึ้น ลงจากเรือแจวก็ขึ้นเรือเครื่องมีหลังคาประทุนกันแดด ขากลับ น้ำขี้น เวลาลอดสะพานต้องลดประทุนลง พวกเราต้องหมอบกับพื้น แล้วก็ขึ้นรถบัสคันเดิมเดิน ทางกลับไซ่ง่อน ถึงเวลาหกโมงกว่า
ถึงโรงแรมแล้วออกไปหาอาหารทานเอง วันนี้น้อง Hung พาไปทานที่ภัตตาคารในซอย ตรงข้ามโรงแรม ช่วยกันสั่งอาหารไปมาได้ทานข้าวต้ม ผัดผักบุ้งไฟแดง ผัดมะเขือยาว ที่อร่อย และราคาไม่แพง ไปกัน 10 คน ไม่ถึงสองล้าน อีกวันหนึ่งในสังสารวัฏฏ์ก็หมดไป เดินทางจากที่ หนึ่งสู่ที่หนึ่งด้วยวิธีต่างๆ ได้เห็น ได้ยิน ลิ้มรสต่างๆ กันไป ไม่ต่างกับวันอื่นๆ ในสังสารวัฏฏ์ที่เห็น ได้ยิน ได้กลิ่น คิดนึกแล้วก็ไม่รู้ว่าเป็นธรรมะอย่างหนึ่ง ที่เพียงเกิดขึ้นทำกิจหน้าที่ของตนแล้วก็ ดับไป ไม่กลับมาอีก จึงยังติดข้องต้องการจะเห็นสิ่งสวยๆ งามๆ แปลกตา ได้ลิ้มรสอาหารอร่อยๆ ต่อไปไม่สิ้นสุด
... อ่านตอนต่อไป ...
... อ่านย้อนหลัง ...
สภาพดินฟ้าอากาศของประเทศเวียตนามไม่ต่างกับประเทศไทย มีแม่น้ำมากมาย ฉะนั้นประเทศของเขาจึงอุดมสมบูรณะ "ในนำ้มีปลา ในนามีข้าว" พอเรือเริ่มเดินทางออกจากท่า ก็มีGuide (มัคคุเทศก์) เขาเป็นชายหนุ่มชาวเวียดนาม พูดภาษาอังกฤษได้ชัดมาก ซึ่งคนเวียตนามส่วนใหญ่ที่ไปทำงานที่อเมริกาหลายคนพูดภาษาอังกฤษไม่ค่อยคล่องเลย. แต่หลายคนที่ถามคำถามในห้องสนทนาธรรมพูดภาษาอังกฤษได้ชัดเจนเช่นกัน มัคคุเทศก์เริ่มต้นด้วยแม่นำ้โขงไหลมาจากไหน แล้วไปไหน จากนั้นเขาก็เริ่มคุยถึงเรื่องของทรัพยากรทางธรรมชาติเขามีอะไร มีผลไม้อะไรบ้างที่ทำรายได้เข้าประเทศ เช่นมะพร้าว เขาทำอะไรได้บ้างจากลูกมะพร้าว เขาภูมิใจในประเทศเขามาก มาตอนหนึ่งของการล่องเรือ เขาพูดเรื่อง"ข้าว" ตอนนี้ประเทศเวียตนามเป็นผู้นำในการส่งข้าวออกต่างประเทศ ซึ่งครั้งหนึ่งประเทศไทยเคยเป็นผู้นำส่งออก พอเขาพูดจบเขาก็ยิ้มน้อยๆ เขาพูดความจริง ซึ่งแต่ก่อนผมคงอาจจะไม่พอใจ พอสติเกิดแล้วรู้ว่าที่หนึ่ง ที่สอง หรือที่สาม ก็เป็นเพียงเรื่องสมมติเท่านั้น ก็เลยการนั่งชมแม่นำ้ และบรรยากาศรอบๆ เป็นไปด้วยดี น่าสังเกตุอย่างหนึ่งว่า Guide เขาได้รับการอบรมที่จะมาทำหน้าที่ของเขา เพราะทุกจุดที่พาไปเขาจะอธิบายก่อนที่จะไปถึง และขณะที่ถึง เช่นริมคลองที่มีสวนมะพร้าว เขาก็จะอธิบายอย่างละเอียด เริ่มต้นจากวิธิการปลอกมะพร้าว คนที่ปลอกได้เร็วอาจปลอกได้ถึงเกือบ2000ลูก มะพร้าวของเขาทำอะไรได้บ้าง แล้วส่งไปไหนบ้าง ผมเองก็ไม่จำรายละเอียดมากนัก เพราะปล่อยให้เป็นหน้าที่ของสัญญาเขาทำงาน (คุยกันสบายๆ นะครับ) . ซึ่งเมื่อมีGuideที่เข้าใจภาษามาอย่างดี แล้วถูกฝึกมาให้โฆษณาสินค้าที่ผลิตได้ในประเทศ แสดงว่าต้องมีคนดูแลและเอาใจใส่กับธุระกิจการท่องเที่ยว
วันท่องเที่ยววันนี้ใช้เวลาทั้งหมดประมาณ10ชั่วโมง ขออนุญาติจบการเขียนเพียงแค่นี้นะครับ
