[เล่มที่ 33] พระสุตตันตปิฎก อังคุตตรนิกาย เอกนิบาต-ทุกนิบาต เล่ม ๑ ภาคที่ ๒
[เล่มที่ 33] พระสุตตันตปิฎก อังคุตตรนิกาย เอกนิบาต-ทุกนิบาต เล่ม ๑ ภาคที่ ๒
ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น
เอตทัคคบาลี
วรรคที่ ๕
วรรคที่ ๕ ว่าด้วยภิกษุณีผู้มีตําแหน่งเลิศ ๑๓ รูป
อรรถกถาสูตรที่ ๑ ประวัติพระมหาปชาบดีโคตมีเถรี
อรรถกถาสูตรที่ ๒ ประวัติพระเขมาเถรี
อรรถกถาสูตรที่ ๓ ประวัติพระอุบลวรรณาเถรี
อรรถกถาสูตรที่ ๔ ประวัติพระปฏาจาราเถรี
อรรถกถาสูตรที่ ๕ ประวัติพระธรรมทินนาเถรี
อรรถกถาสูตรที่ ๖ ประวัติพระนันทาเถรี
อรรถกถาสูตรที่ ๗ ประวัติพระโสณาเถรี
อรรถกถาสูตรที่ ๘ ประวัติพระสกุลาเถรี
อรรถกถาสูตรที่ ๙ ประวัติพระภัททากุณฑลเกสาเถรี
อรรถกถาสูตรที่ ๑๐ ประวัติพระภัททกาปิลานีเถรี
อรรถกถาสูตรที่ ๑๑ ประวัติพระภัททากัจจานาเถรี
อุบาสกบาลี
อรรถกถาวรรคที่ ๖
วรรคที่ ๖ ว่าด้วยอุบาสกผู้มีตําแหน่งเลิศ ๑๐ ท่าน
อรรถกถาสูตรที่ ๑ ประวัติตปุสสะและภัลลิกะอุบาสก
อรรถกถาสูตรที่ ๒ ประวัติสุทัตตอนาถปิณฑิกคฤหบดี
อรรถกถาสูตรที่ ๓ ประวัติจิตตคฤหบดี
อรรถกถาสูตรที่ ๔ ประวัติหัตถกอาฬวกอุบาสกชาวเมืองอาฬวี
อรรถกถาสูตรที่ ๕ ประวัติพระเจ้ามหานามศากยะ
อรรถกถาสูตรที่ ๖ ประวัติอุคคคฤบดีชาวเมืองเวสาลี
อรรถกถาสูตรที่ ๗ ประวัติอุคคตคฤหบดีชาวบ้านหัตถิคาม
อรรถกถาสูตรที่ ๘ ประวัติสูรอัมพัฏฐอุบาสก
อุบาสิกาบาลี
อรรถกถาวรรคที่ ๗
วรรคที่ ๗ ว่าด้วยอุบาสิกาผู้มีตําแหน่งเลิศ ๑๐ ท่าน
อรรถกถาสูตรที่ ๑ ประวัตินางสุชาดา เสนียธิดา
อรรถกถาสูตรที่ ๒ ประวัตินางวิสาขามิคารมารดา
อรรถกถาสูตรที่ ๓ - ๔ ประวัตินางขุชชุตตราและนางสามาวดี
อรรถกถาสูตรที่ ๕ ประวัตินางอุตตรานันทมารดา
อรรถกถาสูตรที่ ๖ ประวัติพระนางสุปปวาสา โกลิยธิดา
อรรถกถาสูตรที่ ๗ ประวัตินางสุปปิยาอุบาสิกา
อรรถกถาสูตรที่ ๘ ประวัตินางกาติยานี
อังคุตตรนิกาย ทุกนิบาต
ปฐมปัณณาสก์
กัมมกรณวรรคที่ ๑
สูตรที่ ๑ ว่าด้วยโทษที่เป็นไปในปัจจุบันและภพหน้า
สูตรที่ ๒ ว่าด้วยความเพียรซึ่งเกิดได้ยาก ๒ อย่าง
สูตรที่ ๓ ว่าด้วยธรรมเป็นที่ตั้งแห่งความเดือดร้อน ๒ อย่าง
สูตรที่ ๔ ว่าด้วยธรรมไม่เป็นที่ตั้งแห่งความเดือดร้อน ๒ อย่าง
สูตรที่ ๕ ว่าด้วยคุณของธรรม ๒ อย่าง
สูตรที่ ๖ ว่าด้วยความพอใจและความหน่ายในธรรมอันเป็นปัจจัยแห่งสังโยชน์
สูตรที่ ๗ ว่าด้วยธรรมฝ่ายดํา ๒ อย่าง
สูตรที่ ๘ ว่าด้วยธรรมฝ่ายขาว ๒ อย่าง
สูตรที่ ๙ ว่าด้วยโลกบัญญัติคําว่ามารดาเป็นต้นเพราะอาศัยธรรมฝ่ายขาว ๒ อย่าง
อธิกรณวรรคที่ ๒
สูตรที่ ๔ ว่าด้วยการแสดงธรรมของตถาคต ๒ อย่าง
สูตรที่ ๕ ว่าด้วยเหตุให้อธิกรณ์ยืดเยื้อและไม่ยืดเยื้อ
สูตรที่ ๖ ว่าด้วยเหตุปัจจัยให้สัตว์ตายแล้วเข้าถึงทุคติและสุคติ
สูตรที่ ๗ ว่าด้วยเหตุปัจจัยให้สัตว์ตายแล้วเข้าถึงทุคติและสุคติ
สูตรที่ ๘ ทุจริต ๓ และ สุจริต ๓
สูตรที่ ๙ ว่าด้วยจงละอกุศล เจริญกุศล
สูตรที่ ๑๐ ว่าด้วยธรรม ๒ อย่างที่เป็นเหตุให้พระสัทธรรมเลือนหาย และตั้งมั่น
สมจิตตวรรคที่ ๔
สูตรที่ ๑ ว่าด้วยภูมิของอสัตบุรุษและสัตบุรุษ
สูตรที่ ๒ บุคคล ๒ พวกที่กระทําตอบแทนไม่ได้ง่าย
สูตรที่ ๓ ว่าด้วยไม่ควรทําทุจริต ๓ ควรทําสุจริต ๓
สูตรที่ ๔ ว่าด้วยทักขิไณยบุคคล ๒ จําพวก
สูตรที่ ๕ ว่าด้วยบุคคลผู้มีสังโยชน์ในภายในและในภายนอก
สูตรที่ ๖ ว่าด้วยกามราคะและทิฏฐิราคะเป็นเหตุให้วิวาทกัน
สูตรที่ ๗ ว่าด้วยชื่อว่าเป็นบัณฑิตและเป็นเถระ มิใช่เพราะเป็นคนแก่
สูตรที่ ๘ ว่าด้วยเหตุเป็นไปและไม่เป็นไปเพื่อประโยชน์เกื้อกูลแก่ชนเป็นอันมาก
สูตรที่ ๙ ว่าด้วยการปฏิบัติผิดไม่ยังกุศลธรรมให้สําเร็จ การปฏิบัติชอบยังกุศลธรรมให้สําเร็จ
ปริสวรรคที่ ๕
สูตรที่ ๑ ว่าด้วยบริษัท ๒ จําพวก คือ ตื้น และลึก
สูตรที่ ๒ ว่าด้วยบริษัทที่แยกเป็นพวก และที่สามัคคีกัน
สูตรที่ ๓ ว่าด้วยบริษัทที่ไม่มีอัครบุคคล และมีอัครบุคล
สูตรที่ ๔ ว่าด้วยบริษัทที่มิใช่อริยะ และเป็นอริยะ
สูตรที่ ๕ ว่าด้วยบริษัทหยากเยื่อ และบริษัทใสสะอาด
สูตรที่ ๖ ว่าด้วยบริษัทที่ดื้อด้าน และไม่ดื้อด้าน
สูตรที่ ๗ ว่าด้วยบริษัทที่หนักในอามิส ไม่หนักในสัทธรรม และบริษัทที่หนักในสัทธรรม ไม่หนักในอามิส
สูตรที่ ๘ ว่าด้วยบริษัทที่เรียบร้อย และไม่เรียบร้อย
ทุติยปัณณาสก์
ปุคคลวรรคที่ ๑
สูตรที่ ๑ ว่าด้วยบุคคล ๒ จําพวก ที่เกิดขึ้นเพื่อประโยชน์สุข แก่เทวดาและมนุษย์
สูตรที่ ๒ ว่าด้วยอัจฉริยบุคคล ๒ จําพวก
สูตรที่ ๓ ว่าด้วยกาลกิริยาของบุคคล ๒ จําพวก
สูตรที่ ๔ ว่าด้วยถูปารหบุคคล ๒ จําพวก
สูตรที่ ๕ ว่าด้วยพระพุทธเจ้า ๒ จําพวก
สูตรที่ ๖ ว่าด้วยบุคคล ๒ จําพวก เมื่อฟ้าผ่าไม่สะดุ้ง
สูตรที่ ๗ ว่าด้วยบุคคล ๒ จําพวก เมื่อฟ้าผ่าไม่สะดุ้ง
สูตรที่ ๘ ว่าด้วยบุคคล ๒ จําพวก เมื่อฟ้าผ่าไม่สะดุ้ง
สูตรที่ ๙ กินนรเห็นประโยชน์ ๒ ประการจึงไม่พูดภาษามนุษย์
สูตรที่ ๑๐ ว่าด้วยมาตุคามไม่อิ่มไม่ระอาธรรม ๒ ประการ
สูตรที่ ๑๑ ว่าด้วยการอยู่ร่วมของอสัตบุรุษและสัตบุรุษ
สูตรที่ ๑๒ ว่าด้วยอธิกรณ์ที่เป็นเหตุให้ภิกษุอยู่ไม่ผาสุกและอยู่ผาสุก
จบปุคคลวรรคที่ ๑